Henriëtte van der Horst

Vanochtend ging de wekker op mijn mobiele telefoon af terwijl ik even een wandelingetje maakte. Handig toch, zo’n mobiel elektronisch apparaat dat voor alles en nog wat in te zetten is. Ik had hem ingesteld om me tijdig op mijn schreden te doen terugkeren om de taart uit de oven te halen voordat hij verbrandde. Ik had dat natuurlijk aan mijn partner kunnen vragen, maar ja, als die met iets bezig is dan let hij niet op belletjes of aangebrande luchtjes.

Het zijn de donkere dagen na kerstmis, we worden overspoeld met nare en verdrietige berichten: de spanningen en de ellende in de wereld hopen zich op. Wie zou daar niet somber van worden?

Ik schreef eerder dat we misschien maar moesten accepteren dat er af en toe iets fout gaat en dat we niet elke mogelijke fout door nog meer procedures en regeltjes moeten willen voorkomen. De vraag is dan wat er gebeurt als je zelf te maken krijgt met een fout. Wel, daar kan ik nu een antwoord op geven.

Vanochtend las ik in Trouw een stuk over een onderzoek van de Tilburgse Universiteit naar de relatie tussen financiële problemen en psychische klachten. De onderzoekers kwamen tot de niet echt opzienbarende conclusie dat die relatie bestaat.

De vraag of alles moet wat kan, is in de afgelopen jaren al vaker gesteld als het gaat om de zorg. En het antwoord op die vraag is voor veel zorgprofessionals – en ook wel voor een aantal anderen in onze samenleving – denk ik, hoop ik, duidelijk: nee, niet alles wat kan, moet ook maar gedaan worden. Het uitdijende zorgaanbod en de daarmee gepaard gaande kostenstijging baren al langer zorgen.