Eefje Suntjens

Ze had niet meer gedacht aan het gesprek met de huisarts. ‘Maar’, zegt ze, ‘het maakt ook niet uit want ik heb me bedacht. Ik wil nu graag naar het ziekenhuis.’

Kennen jullie hem nog? Het kleine zwarte kuiken dat vanaf de jaren ‘60 op tv verscheen. Ikzelf ken hem van zijn grote doorbraak in de jaren ‘90 in de gelijknamige televisieserie waarbij het elke aflevering weer een feest was in welke problemen hij terecht zou komen door zijn pesterige vriend Pieter eend. Dat ik ditzelfde kuiken vandaag de dag als vergelijking noem voor mijn eigen beroepsgroep, had ik als dreumes in de jaren ‘90 niet kunnen bedenken.

Ze schuifelt voor me uit de woonkamer in en ploft in haar stoel, naast een uitgedoste kerstboom volgehangen met gekleurde ballen en nepsneeuw. ‘Van mij hoeft het niet meer dokter’, is het eerste wat ze tegen me zegt.

Verschillende primaire reacties gaan door me heen: ‘Hallo? Waarom laat je deze patiënte naar huis gaan als radioloog zijnde?’ en ‘Lekker makkelijk om het op mij af te schuiven’. Het duurt maar heel even; het gehuil van het zieke kindje brengt me terug in de realiteit en ik denk aan de vrouw die ik zo moet gaan bellen met dit slechte nieuws.

Ik kan de coronadienst die ik op de hap deed omschrijven of de moeite die ik had mijn patiënt in te sturen omdat de druk op de SEH zo groot was. Het waren echter vooral andere momenten die me zijn bijgebleven: ik heb namelijk deze week ook geglimlacht, gegrinnikt en zelfs hardop gelachen om corona.