Eefje Suntjens

‘Dokter u begrijpt toch wel hoe vervelend dit zou zijn?’ Het is tijdens telefonisch spreekuur dat ik een zucht onderdruk en opnieuw dezelfde uitleg geef. De vraag gaat over een recept voor de 13-jarige dochter van patiënte om haar menstruatie uit te stellen. Zij heeft een volledig onregelmatige cyclus en er bestaat kans dat zij volgende week ongesteld wordt. Morgen vertrekken zij echter op vakantie en moeder gunt haar dochter een ‘ongesteld-vrije zomer’.

Opnieuw landelijk nieuws: huisartsen hebben het moeilijk. Er is sprake van te hoge werkdruk en te weinig personeel. Niks nieuws, hoor ik u denken. Volgens de artikelen werd tot op heden echter nog te weinig gebruikgemaakt van een potentieel goede oplossing, de basisarts!

‘Goedemiddag. Ik ben een gedreven, empathische coassistent met de ambitie huisarts te worden. Kan ik in jullie praktijk coschap lopen?’ Enthousiast begin ik aan bovenstaand mailtje, maar na even verder lezen slaat mijn gevoel abrupt om.

‘Dat doet er niet toe dokter, er moet iets gebeuren!’ Ik ben met spoed door de sneeuw naar jou, mijn 84-jarige alleenstaande patiënt, toe gereden. Je ligt ziek in bed, je enige dochter zit naast je en voert het woord. Wat er precies niet toe doet is de eerder uitgesproken wens van vader om niet meer ingestuurd te worden naar het zieken­huis.

Je komt samen met je moeder. Zij doet het woord, vertelt me dat je niet goed eet. Sinds dit schooljaar wilde je gezonder eten, daarna steeds minder. Nu, 12 kilo lichter, brengt je moeder je bij mij. Zelf heb je nog weinig gezegd. Ik kijk je na, praat even alleen met je. Ik stel de diagnose restrictieve eetstoornis. Met verkorte toegangstijd verwijs ik je naar kinderarts en gespecialiseerde ggz.