Dolf Algra (1952) was tot voor kort zelfstandig bedrijfsarts en adviseur in Rotterdam.
En dan nu het weerbericht voor werkend Nederland: rammelende sociaal-medische begeleiding van zieke medewerkers én gebrek aan medische expertise over werk teisteren het land en zullen voor langere tijd het werkplezier verstoren. Spreekuren worden afgelast, sociaal-medisch overleg uitgesteld en advies over UWV-/WIA-aanvragen ernstig vertraagd.
De kopkant van de medaille zegt: de bedrijfsarts is in nood. Hoge nood zelfs, want het tekort aan bedrijfsartsen is zo groot dat die niet meer kan worden ingehaald. Dat blijkt uit de laatste berekeningen van het Capaciteitsorgaan. En daarmee staat de dienstverlening – in zijn volle breedte – op de tocht. Een serieuze zaak, lijkt me. Iemand moet al dat werk toch doen?
‘Wat een enorme sukkel is die bedrijfsarts eigenlijk. Gaat hij zelf weg, omdat die geen deuk in een pakje boter kan slaan én vertelt niemand, maar dan ook niemand, dat je ook een klacht bij ons of de vakbond kunt indienen.’
Stel: je bent bestuurder van zomaar een ziekenhuis in Nederland en je ergert je groen en geel aan dat hoge ziekteverzuim. Dus bedenk je een plan om het verzuim structureel met 1 procent te reduceren.
Ik had nog niet eerder van psychiater en trauma-expert Bessel van der Kolk gehoord, totdat ik een tijdje geleden in een opiniestuk las dat de beste man er ‘ronduit gevaarlijke ideeën’ op na zou houden.
