Dolf Algra

‘Op deze foto zie je vier lachende jongens. Eigenlijk niks geks te zien. Eén van de vier jongens ben ik. Mart staat helemaal rechts, hij is onlangs vader geworden. Martin en Ian hebben zelfmoord gepleegd.’

Viermaal kruiste de Amsterdamse psychiater P.C. Kuiper mijn levenspad. Ik heb hem nooit in levende lijve ontmoet, maar toch liet hij elke keer een onuitwisbare indruk achter. Altijd bleef er namelijk iets hangen.

En dan nu het weerbericht voor werkend Nederland: rammelende sociaal-medische begeleiding van zieke medewerkers én gebrek aan medische expertise over werk teisteren het land en zullen voor langere tijd het werkplezier verstoren. Spreekuren worden afgelast, sociaal-medisch overleg uitgesteld en advies over UWV-/WIA-aanvragen ernstig vertraagd.

De kopkant van de medaille zegt: de bedrijfsarts is in nood. Hoge nood zelfs, want het tekort aan bedrijfsartsen is zo groot dat die niet meer kan worden ingehaald. Dat blijkt uit de laatste berekeningen van het Capaciteitsorgaan. En daarmee staat de dienstverlening – in zijn volle breedte – op de tocht. Een serieuze zaak, lijkt me. Iemand moet al dat werk toch doen?

‘Wat een enorme sukkel is die bedrijfsarts eigenlijk. Gaat hij zelf weg, omdat die geen deuk in een pakje boter kan slaan én vertelt niemand, maar dan ook niemand, dat je ook een klacht bij ons of de vakbond kunt indienen.’