Danka Stuijver

Onlangs wist huisarts en onderzoeker Pieter Barnhoorn een flinke groep jonge (huis)artsen op de kast te jagen. In een interview voor het Leids Universitair Weekblad, ter ere van zijn promotie, noemde hij dat de jongere generatie huisartsen te weinig leeft voor hun werk, dat ze het vak te veel zien als baan in plaats van als roeping en dat ze bovendien te veel bezig zijn met de werk-privébalans.

Vorig jaar juli kocht een commer­cieel bedrijf een huisartsenpraktijk in het noorden van het land. De vertrekkende praktijkhouder had geen opvolger kunnen vinden, zo was het verhaal.

Eens in de zoveel tijd wordt het ‘jongeklarenprobleem’ in de spotlights gezet. Met een enquête, seminar, webinar of podcast van een bestuur, werkgroep, kernteam, stuurgroep, denktank of commissie wordt aandacht gevraagd voor een hardnekkig en complex probleem dat meer dan een decennium bestaat en inmiddels, zo wordt geschat, een kleine duizend medisch specialisten raakt.

‘Als er nog één patiënt begint met “ik ben in Colombia geweest…” dan ga ik gillen.’ Kevin, mijn coassistent, drukt zijn duim en wijsvinger even tegen zijn voorhoofd en ik begrijp helemaal wat hij bedoelt.

We hebben allemaal wel zo’n collega waar je, hoe zal ik het zeggen, je eigen moeder niet aan zou toevertrouwen. Die net te vaak dingen mist of bijna mist. Die, uit gemakzucht of onzekerheid, patiënten in de dienst ‘laat liggen’ voor de volgende ochtend. Die vrij creatief declareert. Die op zesjesniveau richting het pensioen fietst, maar wel uit de bocht vliegt tegen een aios die hetzelfde tempo aanhoudt. Een collega die de sfeer bepaalt in een vakgroep of maatschap of zijn stempel drukt op iedere overdracht of vergadering.