Daniëlle Dankers is ziekenhuisarts. Ze blogt over haar ervaringen als beginnend arts van een nieuw specialisme.
Onze kamer staat vol met bloemen en kaarten. Niet vanwege felicitaties, maar om steun te geven bij het verlies van onze zoon Benjamin. Woorden van troost, zorgvuldig gekozen. Soms zo anders dan wat ik heb ervaren in de medische zorg rondom deze ingrijpende gebeurtenis.
Al voor mijn studie geneeskunde was ik fan van de film Patch Adams. Het verhaal gaat over een eigenwijze arts (in wording) die ervan overtuigd is dat lachende patiënten eerder genezen. Ik vond de boodschap van empathie en humor inspirerend. En hoewel het natuurlijk een op-en-top Amerikaanse feelgoodfilm is, zie ik het wel als een verplicht nummertje in het curriculum.
Tot een jaar geleden waren mondkapjes een belangrijk beschermingsmiddel in het ziekenhuis en een vast item in het Aziatische straatbeeld. Tegenwoordig zijn ze wereldwijd gemeengoed geworden, een van de middelen in onze strijd tegen covid-19 en het onderwerp van discussie. Maar het mondkapje is zoveel meer dan dat.
‘Hey, hoest?’ ‘Wie geht’s?’ Of gewoon in ABN: ‘Hoe gaat het met u?’ Er zijn maar weinig zinnen die we zo makkelijk paraat hebben als deze, zowel in privésituaties als op het werk. Maar krijgen we dan altijd het antwoord dat we willen?
Chronische ziektes kunnen slopend zijn. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Pillen toevoegen, pillen afbouwen. Iedere keer opnieuw je verhaal, want ook al heb je een vaste behandelaar, je ontkomt niet aan de wisselende zaalartsen, verpleegkundigen en andere ondersteunende diensten die niet zijn gekoppeld aan een patiënt.
