Chun Sing Chiu

Mijn dienst is nog maar net begonnen of ik word geroepen om een verwarde en geagiteerde arrestant te beoordelen. Hoewel hij nog maar begin 30 is, is hulpverlening al jaren in beeld. Thuis zet hij de boel op stelten en afgelopen nacht bereikte het z’n kookpunt. Zijn begeleiders zijn ten einde raad: ze denken dat dit helemaal misgaat en bellen de politie. Hij wordt meegenomen naar het bureau. Al snel blijkt dat dit geen strafrecht- maar een zorgprobleem is.

Het schouwen na een euthanasie is voor ons routine­werk. Soms hebben we er in mijn regio wel vijf op een dag. Als forensisch arts controleren we de documenten, stellen we vast dat de persoon daadwerkelijk over­leden is en melden we het overlijden bij het Openbaar Ministerie. Van alle schouwen is een euthanasie het snelste ‘af te handelen’. Maar voor de uitvoerend arts is een euthanasie allesbehalve dagelijks werk.

‘GHB is best oké.’ Op amicale wijze probeert een arrestant me te verleiden om het eens te proberen. De politie vraagt me of deze man ‘insluitwaardig’ is. Hij zegt verslaafd te zijn en allang toe te zijn aan zijn volgende dosis. Ik doe wat controles. Hij slaat wild om zich heen en zijn toon wordt dringender: ‘Ik heb nú GHB nodig!’

Soms zijn dingen niet wat ze lijken. Een politieagent staat bij een overleden persoon in een woning. Hij ziet overal bloed. ‘En hij heeft meerdere verwondingen aan het gezicht. Kunt u ter plaatse komen?’ krijg ik te horen aan de telefoon. Ik spits mijn oren. Het klinkt allemaal spannend en ik haast me naar de plaats delict.

Midden in het verhoor met de agent val ik binnen. Ik tref een snikkende man uit Oost-Europa aan die is gearresteerd voor diefstal. Hij brult onverstaanbare zinnen. De tolk heeft moeite om hem bij te houden. Ik begrijp dat hij bekend is met hypertensie. Ik vraag hem of hij er iets voor gebruikt. ‘Ik heb er ooit medicijnen voor gekregen. Maar die gebruik ik al jaren niet meer. Te veel gedoe.’ Ik meet zijn bloeddruk. Ruim 200 over 150 in rust, bij herhaling. Ik zucht. Hij zucht. Wat nu?