Chun Sing Chiu

Midden in het verhoor met de agent val ik binnen. Ik tref een snikkende man uit Oost-Europa aan die is gearresteerd voor diefstal. Hij brult onverstaanbare zinnen. De tolk heeft moeite om hem bij te houden. Ik begrijp dat hij bekend is met hypertensie. Ik vraag hem of hij er iets voor gebruikt. ‘Ik heb er ooit medicijnen voor gekregen. Maar die gebruik ik al jaren niet meer. Te veel gedoe.’ Ik meet zijn bloeddruk. Ruim 200 over 150 in rust, bij herhaling. Ik zucht. Hij zucht. Wat nu?

‘Wil je even naar een dronkenlap kijken?’, vraagt de agent me in het cellencomplex. ‘Aangehouden voor het doorrijden na het veroorzaken van een ongeval. Hij zit nu een beetje te ontwennen’, zegt hij meewarig.

Soms zijn er van die dagen dat je je dienstsein het raam uit wil gooien en alleen nog maar kan verlangen naar je bed voor een goede nachtrust. Vanavond ben ik de achterwacht voor de regio en werk ik samen met een aios die ik nog niet zo goed ken.

Congressen. Ik denk vooral aan volle programma’s, powerpoints en lopende buffetten. Maar leer je nu heel veel nieuws? Is het niet een verplicht nummertje voor de opleiding en registratie?

Het is half twee ’s nachts. Ik bezoek een arrestant die om een dokter vraagt. Hij snapt niet waarom hij opgesloten zit. ‘Ik ben onschuldig, heb niks gedaan!’ En vervolgt geagiteerd: ‘De politie heeft mijn enkel gebroken, ze waren zo ruig bij de arrestatie!’ Hij wijst naar zijn been en zegt dat hij er niet op kan staan, laat staan lopen. De arrestantenverzorger beaamt met een stoïcijnse blik dat er verzet was bij zijn aanhouding.