Cato Vrouwenraets

Eenmaal buiten het ziekenhuis – ik ben overgestapt naar de bedrijfsgeneeskunde – viel het gebrek aan zwart-witte protocollen direct op. Zoekende naar een eenduidig antwoord in een richtlijn van psychische klachten (bewust geen protocol) kwam ik bedrogen uit.

Op dinsdagochtend om 9.00 uur start een terugkomdag. Zesdejaars coassistenten in het blok sociale geneeskunde. De eerste twee uur worden gevuld door bedrijfsgeneeskunde en verzekeringsgeneeskunde. Ongeveer dertig studenten druppelen binnen in een zaal waar ik zelf een paar jaar geleden ook zat. De laptops gaan open, koffie op tafel. Ik heb twee uur om een inkijkje te geven in ons vak. Mijn gedachten dwalen af, hoe ga ik ooit uitleggen waar ik terechtgekomen ben?

Een van mijn laatste consulten is een nieuwe cliënt. Een beetje nors komt hij mijn spreekkamer binnengestapt. Hij is groot, niet alleen in lengte, maar ook in breedte. Hij bezoekt duidelijk de sportschool met enige regelmaat. Zijn polo lijkt bijna te strak om zijn armen en bovenlijf te zitten.

Een tijd geleden kocht ik het boek van Ilse Ganzeboom, Word een gelukkiger dokter. Boeken over bewustwording en zelfreflectie zijn tegenwoordig niet meer uit de boekwinkels weg te denken, maar in mijn boekenkast staan ze niet.

Eén van de meest wonderlijke dingen in mijn vakgebied blijf ik het invriezen van embryo’s vinden. In een dun rietje gaan ze zo, met elkaar een groot vat vol stikstof in. Op ieder gewenst moment kunnen ze uit hun kunstmatige winterslaap gewekt worden.