Casper van Koppenhagen

Ik klikklak mijn vouwfietsje uit de stalling en fiets weg van het Erasmus, groet het iedere keer, op elk moment van de dag, weer adembenemende Depot, sla linksaf, rechtsaf de Westersingel op en rijd voorbij aan de Pauluskerk. Ik groet in gedachten straatarts Michelle van Tongerloo en neem, wederom in gedachten, mijn petje af voor de goede werken van de professionals aldaar. Ik rem voor het zebrapad en wordt direct van achteren aangereden: ‘Hee, lul, wat doe je nou? Ben je gek geworden?’

‘De eerste keer dat ik hem zag, zag ik hem eigenlijk niet. Ik liep hem zo voorbij. Hij heeft geen fancy pakken aan, geen opvallende schoenen en geen grote mond. Hij loopt een beetje krom. Als hij stilstaat is de sigaret nooit ver weg. Hij weet meer van filosofie dan ik van voetbal. En er is niemand die zo langzaam kan fietsen en toch recht overeind blijft. Daarbij zegt hij geen woord te veel.’

Ik ben een zeven-vinkjesdokter. Tegenslag genoeg gehad, maar de basis was goed, ook door een liefdevolle en rustgevende jeugd. Dat is een vinkje van jewelste.

‘Klasse Kop, we hebben het gered!’ ‘Zekers’, roep ik naar mijn vriend Rens, en boven op de Stanserhorn bij Luzern delen we high fives uit aan elkaar. In zes uurtjes aangetikt, die top, gehiked (dat heet in onze generatie nog gewoon wandelen) vanuit het dal naar 2000 meter, een prestatie van formaat, vinden we zelf. Net op dat moment spurt een man van een jaar of 75 voorbij.

Kijk, daar zit een gelukkige dokter, in de felle zomerzon voor het fraaie gebouw van de Isala Klinieken. Ik kijk naar een filmpje van de prachtige nieuwe beweging Zin in Zorg. Paul Brand is voor mij een bekend gezicht.