Carmen Vleggeert-Lankamp

De ene nieuwigheid na de andere wordt over me uitgestort. Nauwelijks ben ik bekomen van de aanmeldzuil en afgeplakte polischermen (heel gastvrij allemaal), of ik krijg informatie over ‘hoe de patiënt zelf een afspraak kan inplannen’. Nu kan ik van dat laatste ook nog wel de mogelijke voordelen inzien (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vele beren over de weg zie banjeren), maar het is met name de veranderdrift in de ziekenhuizen, in de gezondheidszorg, die mij grijze haren bezorgt.

Nog niet eens zo heel lang geleden hadden we een redelijk werkend zorgsysteem om patiënten met lagerugproblemen adequaat te behandelen. Maar de introductie van marktwerking in de zorg heeft een probleem gecreëerd dat momenteel leidt tot een situatie waarbij de oudere patiënt met multiproblematiek ernstig gedupeerd wordt.

Jaren geleden bezocht een Iraanse dame mij op de poli, onder begeleiding van een manspersoon wiens relatie met haar mij niet duidelijk was. De vrouw kwam wat onzeker binnen met een set MRI’s.

Mijn werkkamer is naast die van het secretariaat. Ik vang dus weleens een gesprek op dat de dames voeren met patiënten. Het valt me op dat in de afgelopen jaren, dus vaker dan vroeger, die gesprekken een onaangename wending krijgen.

De ok-assistent kijkt me meewarig aan: ‘Het is wel erg druk vandaag, hè?’ Ik haal mijn schouders op: ‘Och, komt wel goed.’ ‘Gelukkig is het bijna weekend’, zegt hij. ‘Gelukkig heb ik dienst’, zeg ik.