Bram Tjaden is huisarts en mindfulnesstrainer.
Nu het dit najaar heel veel regent en allerlei diepe ellende het nieuws domineert, voel ik me terneergeslagen en kwetsbaar. November is sowieso niet mijn favoriete maand. Ook mijn werk als huisarts in een noodopvang voor asielzoekers met al deze ontheemde mensen in een langdurige wachtstand valt me zwaar.
Een roestig machinegeweer op een even roestig en gammel ziekenhuisbed. Op de rand van dat bed de naam van Ulrike Meinhof, de terroriste die met de RAF Duitsland jarenlang in een angstgreep had.
In de Volkskrant vandaag een foto van een Oekraïense soldaat die langs het lichaam van een gesneuvelde Rus loopt. Ik denk terug aan het consult gisteren met mevrouw M, de eerste Oekraïense patiënt die ik in de noodopvang op het schip hier in Velsen-Noord zie.
Het is een typisch Noorse dag. Mist en regen en jagende wolken tot de hemel openbreekt. Aan het eind van de door Sherpa’s gebouwde steentrap naar een van de toppen van het Skarvet-massief op 1800 meter een onvergetelijk uitzicht over de Hardangervidda, glooiende dalen met meren in de adem van de bergen. Dan breekt ook in mij de hemel open...
Dit weekend is het Ketikoti. Die feestdag stond al jaren in mijn digitale agenda gemarkeerd zonder dat ik er echt bij stilstond. Dat is inmiddels wel anders.
