Berend van Doorn

Moe (maar niet ontevreden!) sta ik iedere ochtend om kwart voor 6 op. Als voorbeeldig huisgenoot op m’n tenen naar de badkamer, de herrie-blender niet-gebruikend, met een boterham de rammelbak in. Daar wrijf ik langs de slaapverwekkende trajectcontrole van de A2 de laatste korrels uit mijn ogen en denk ik, iedere ochtend weer, waarom nou toch zo vroeg?

Nadat ik het schietgebedje heb uitgevoerd hijs ik mezelf in ziekenhuiskleding. Een uitgebreide overdracht en een ‘Succes!’ van mijn avonddienstcollega later, vind ik mezelf terug in een lege assistentenkamer. Sta je dan. Heel veel tijd om over de eenzaamheid en daarbij passende verantwoordelijkheden te peinzen heb ik niet, want het sein gaat af. Het is de spoed. Er ligt een zieke man met een pijnlijke buik en een ‘flinke voorgeschiedenis’. Fijn, denk ik. Het was ook een utopie om te denken dat ik er even kon inkomen met een ‘simpele’ blindedarmontsteking.

Ik ben klaar voor mijn eerste nachtdienst in Nieuwegein. Hoewel niet per se gespannen, voel ik toch dat deze aankomst in de parkeergarage anders is dan anders. Sinds het ontstaan zo’n honderd jaar geleden, is er hier altijd een chirurgische dokter aanwezig geweest.

Bij ons in het ziekenhuis hebben we op elke kamer een kastje. In dat kastje zitten drie gleuven met daarachter drie bakjes handschoenen. Small, medium en large. Welk bakje achter welk gleufje zit is compleet willekeurig. Zo gebeurt het regelmatig dat je een S’je uit de grabbelton pakt en deze vervolgens, vlak voor het lichamelijk onderzoek, bij de patiënt kapottrekt.

Spoedeisende hulp, kamer 4. Op het bed een dame van 90+. Een kletskous. Nog voordat we het over haar klacht hebben gehad, ben ik al van allerlei dingen op de hoogte.