Berend van Doorn is anios chirurgie in het St. Antonius Ziekenhuis.
Bij ons in het ziekenhuis hebben we op elke kamer een kastje. In dat kastje zitten drie gleuven met daarachter drie bakjes handschoenen. Small, medium en large. Welk bakje achter welk gleufje zit is compleet willekeurig. Zo gebeurt het regelmatig dat je een S’je uit de grabbelton pakt en deze vervolgens, vlak voor het lichamelijk onderzoek, bij de patiënt kapottrekt.
Spoedeisende hulp, kamer 4. Op het bed een dame van 90+. Een kletskous. Nog voordat we het over haar klacht hebben gehad, ben ik al van allerlei dingen op de hoogte.
Ik sta voor de kamer van meneer. De meneer die zo meteen van mij heel slecht nieuws gaat krijgen. Ik denk aan alle klasjes met gesprekstechnieken, die moeten voorbereiden op dit moment. Niks bereidt voor op dit moment.
Mijn dagen beginnen vaak goed. Na twee maanden anios’en ben ik nog niet officieel verzopen en ik vind het allemaal nog net zo leuk als op dag één. Een grapje bij de overdracht of een leuke patiënt: ik loop met een glimlach door het ziekenhuis.
Het is tegen achten als ik door de Albert Heijn loop, mijn telefoon trilt. ‘Yo Beer, even persoonlijk medisch vraagje, ik voel net aan m’n ballen en de een is een stuk groter dan de ander. Zit dat wel goed?’
