Berber Kapitein

Ik doe het zoals altijd. Ouders verwachten de uitslag en weten van onze zorgen. Ik draai er niet omheen en breng het slechte nieuws. En ben stil. Ik ben me zo bewust van wat mijn bericht doet, wat ik met dit nieuws teweegbreng. Ik zie het bij de nagesprekken die ik voer, ik voel het sinds ik zelf moeder ben.

Zaterdagavond, 4 mei. Na de dodenherdenking luisteren we naar de toespraak van de burgemeester. Ze benoemt onze keuzevrijheid en hoe vaak we keuzes maken terwijl we ons er niet eens bewust van zijn dat dit voor ons een keuze is.

Ze ging wel, maar vooralsnog met de hakken in het zand. Ik ben dol op haar. Als ik in de ochtend voor de overdracht de unit opkwam en haar zag wist ik dat het een goede dag ging worden. Ik gebruik bewust de verleden tijd, want dit was op onze oude locatie.

Heeft u weleens een dagboek bijgehouden? Zoek het dan eens op, of denk terug aan wat erin stond. Ergens in de wintermaanden zag ik een vooraankondiging van een programma waarin mensen uit hun dagboek voorlazen; de verhalen leken directe kopieën van mijn dagboek uit mijn tienerjaren.

Ik wou dat ik Herman van Veen was. In mijn ogen kan Herman van Veen toveren. Hij zong dat huizen honderd kamers zouden hebben, met in elke kamer televisie. Dat laatste is, zeker met alle schermen van tegenwoordig, gelukt. En hij wilde toveren dat iedereen kon zingen.