Berber Kapitein

Het is zondagavond wanneer ik met mijn auto de parkeergarage van het ziekenhuis inrijd. Boven de ingang staat dat de garage in het weekend gesloten is voor bezoekers. Ik denk terug aan een nagesprek dat ik een tijd geleden had.

‘Moeten we hier nog een melding van maken?’ De verpleegkundige kijkt ons vragend aan. We staan op het punt om de patiënt die we zojuist op de shockroom hebben opgevangen, mee te nemen naar de ic. Een jongen van 15 met ernstige psychomotore retardatie die met respiratoire insufficiëntie werd binnen­gebracht.

‘Wat was dat voor klap?’ De ambulancechauffeur vraagt ons via de intercom wat voor klap we net allemaal hoorden. We, twee verpleegkundigen en ik, hebben geen idee.

Helaas liggen er regelmatig jonge patiënten met ernstig schedelhersenletsel opgenomen. Helaas, omdat het vaak zo’n trieste maar ook lastige populatie is.

Ik weet het niet meer. Ik kijk naar het appje en denk na. Een arts-assistent stuurt me een nieuwsbericht over een veroordeling na een ongeval waarbij een kind is overleden.