Berber Kapitein

Door de wol geverfd zaten ze tegenover me. Hun dochtertje was drie maanden oud maar van die tijd was ze slechts twee dagen thuis geweest. Er bleek sprake van een zeer zeldzame genetische aandoening. Veel problemen waren daarbij bekend, nog veel meer onbekend.

Ze hadden 600 kilometer gereden vanaf hun vakantieadres. Hun zoon was zo benauwd geweest dat ze terug wilden naar hun eigen arts. Bij de huisartsenpost leek het nog niet zo ernstig en werd hij met pufjes naar huis gestuurd. Zijn onderhoudsmedicatie gebruikte hij nauwelijks, dus werd bij de overdracht vermeld dat hij therapieontrouw was.

Voordat ik het wist lag ik op de piste, met een arm die ongelooflijk pijnlijk was. Het was de laatste dag van de vakantie, en het eerste uurtje dat we aan het skiën waren. Eerder die week kwam het er niet van, hobbelend van skiklasje naar sleetocht enzovoort. Zalig en ontspannen, want ik was de week doodop ingegaan.

Het is zondagavond wanneer ik met mijn auto de parkeergarage van het ziekenhuis inrijd. Boven de ingang staat dat de garage in het weekend gesloten is voor bezoekers. Ik denk terug aan een nagesprek dat ik een tijd geleden had.

‘Moeten we hier nog een melding van maken?’ De verpleegkundige kijkt ons vragend aan. We staan op het punt om de patiënt die we zojuist op de shockroom hebben opgevangen, mee te nemen naar de ic. Een jongen van 15 met ernstige psychomotore retardatie die met respiratoire insufficiëntie werd binnen­gebracht.