Bart Timmers

Hey Bart, wat leuk om een brief van jezelf te krijgen. Je schreef ’m vijftien jaar geleden, op een druilerige maart-roert-zijn-staart-dag in 2023. Je wilde me toen waarschuwen, want eenmaal voorbij de 75 zou het zomaar eens kunnen dat je toch wat meer zorg nodig zou kunnen hebben. En je hoopte dat ik daarvoor nog wel een huisarts zou hebben. Kennelijk maakte je je er toen wel wat zorgen over.

Ieder jaar ga ik met een collega naar een concert van de Nederlandse band Moss. Toen ze nog aios bij me was en mee wilde naar mijn functie als Zwarte Cross-dokter destijds, werd ze ook verplicht om een uurtje eerder te gaan, want ik wilde per se Moss nog even zien. Sinds die tijd heeft Moss er nog een fan bij.

We kunnen onszelf moed inpraten als we een lastige klus tegemoet treden. ‘Eitje!’ roepen we dan, al dan niet tegen beter weten in. Ik hoor het mezelf ook nog weleens roepen. De nadruk ligt ook op die verkleinende uitgang ‘-tje’, wat toch op zijn minst suggereert dat het een kleinigheidje is om weg te werken.

‘Ah, dat is fijn om te horen’, zei de gemeenteambtenaar. We hadden een gesprek over een mogelijke regeling voor de medische zorg voor Oekraïense vluchtelingen in onze gemeente. ‘Laten we daar sluitende afspraken over maken.’ Nee! zei ik. Niet sluitend! We gaan lekkende, luchtdoorlatende, niet goed sluitende afspraken maken. Ongeveerafspraken gaan we maken.

‘Ja, eigenlijk moet ik je nu eerst bellen’, zei de triagist op de huisartsenpost tegen me. Ik stond met haar mee te kijken naar een complexe casus op het triagescherm. ‘Maar ik sta nu toch naast je?’ was mijn verbouwereerde antwoord. ‘Het zijn de nieuwe regels, ze willen dat alle gesprekken tussen ons worden opgenomen zodat er in geval van calamiteiten precies kan worden beluisterd wat er gezegd is.’