Anouk Putker

Volledig op de automatische piloot grijp ik naar een van de vele aardappelschilmesjes. Ik geloof dat ik er niet eens naar hoef te kijken. Fruit schillen? Verpakking van de kip openen? De ducttape van mijn bezorgde pakketje doorsnijden? Zonder nadenken grijp ik steeds terug naar mijn o zo geliefde aardappelschilmesje.

Ik werk (op papier) 36 uur per week. In de dokterswereld noemen we dat parttime. Vier dagen per week rijd ik op en neer naar het ziekenhuis. Ik haal voldoening uit goede patiëntenzorg en ik ga met plezier naar mijn werk.

Ik loop tijdens mijn avonddienst door de lange, donkere ziekenhuisgang terug naar artsenkamer. Ik ben diep in gedachten verzonken. Zojuist heb ik een patiënte op de afdeling beoordeeld omdat zij opnieuw hevig benauwd werd. Deze patiënte was pas net een aantal dagen terug van de intensive care. Aldaar was zij invasief beademd om haar van voldoende lucht te kunnen voorzien. Lucht. Iets wat ik elke dag zo voor lief neem.

Ik ben sinds kort ‘oncoloog in spe’. Een prachttitel waar ik apetrots op ben. Ik mag werken met patiënten die ernstig ziek zijn. Dat vraagt om verantwoordelijkheid en kunde, maar wat mij betreft vooral om een groot hart voor de patiënt. Ik ben graag de dokter die voorbij het patiëntennummer, tumortype of ziektestadium kijkt. Ik wil niet de patiënt, maar het individu voor me zien.

De vele randzaken wegen niet meer op tegen de schoonheid van ons vak. Daarnaast verzeker je me van het feit dat ‘je kinderen maar een keer jong zijn’. Je buigt voorover, je steunt je handen op je knieën en zucht: ‘Laf hè?’