Anne Janmaat

‘Het bloedende endometriumcarcinoom ligt op kamer 5, en de verdenking torsie op kamer 8, waar wil je eerst heen?’ vraagt de spoedeisendehulpverpleegkundige aan mij in het overvolle kantoor. ‘Hoe hard bloedt het?’ vraag ik in deze geheel SBAR-loze conversatie. ‘Ik wil eerst wel even langs 5.’

‘Jaja, het is jongetjesdag vandaag!’ grapt de aanstaande vader. ‘Ik kwam net de vader van hiernaast op de gang tegen, en die hebben ook een jongetje gekregen!’ Ook dit stel krijgt een jongetje. Wat ze echter nog niet weten is dat het naast jongetjesdag onder andere ook kunstverlossingsdag zal blijken te zijn.

Ik ontdek dingen aan het artsenvak waar ik me tot nu toe nooit bewust van was. Een verlof dat wordt ingetrokken wegens landsbelang. Dat met militaire precisie wordt bepaald op welke plek je het meest nodig bent, als schaars goed, waarbij je rooster elk uur kan veranderen. Dat ik allicht ingezet ga worden voor dingen die ik niet voldoende kan, maar waar ik toch de meest geschikte beschikbare persoon voor ben.

Even twijfel ik: wil ik wel een coronacolumn schrijven? Wat ik nu schrijf is allicht morgen alweer achterhaald, en gezien de polarisatie tussen kampen ‘Heftig Griepje’ en ‘Begin van het Einde’ kan ik het bij voorbaat al niet goed doen. Maar ik heb onbeantwoorde vragen, en niet schrijven helpt gegarandeerd niet.

‘Hoe kan dat, geen enkele co heeft hier moeite mee!’ Navraag bij mijn collega-co’s wierp een ander licht op de zaak: eigenlijk had niemand het nog goed gevoeld. ‘Ik roep altijd maar wat’, riep de een. ‘Als ik het niet weet, roep ik een bishop met niet-inleidbaar’, riep de ander.