Anne Janmaat

‘Hoe kan dat, geen enkele co heeft hier moeite mee!’ Navraag bij mijn collega-co’s wierp een ander licht op de zaak: eigenlijk had niemand het nog goed gevoeld. ‘Ik roep altijd maar wat’, riep de een. ‘Als ik het niet weet, roep ik een bishop met niet-inleidbaar’, riep de ander.

Het is maandag en mijn poli is rammend vol. Bij gebrek aan plek is er nog wat overboekt, bijvoorbeeld mensen met chronische fluorklachten. Gelukkig heb ik de poli goed voorbereid, elke patiënte die voor mij komt te zitten voelt dat ik ‘de casus ken’, of beter: hun verhaal.

Waar je in de opleiding leert je bewust te worden van je eigen onbekwaamheid, en je grenzen aan te geven, vergeten we dit soms acuut als we in een sollicitatiecommissie mogen plaatsnemen. Het streelt onze bovengemiddeld vaak aanwezige narcistische trekken.

Je werkplek is een klassieke veroorzaker van het sickbuildingsyndroom. Er is amper daglicht, geen frisse lucht, je bureaustoel is totaal niet congruent met je eigen lichaam en je bureau en je computerscherm zijn niet-instelbaar.

Naast het gebruiken van de term ‘praatje’ als (desnoods valse) bescheidenheid en kleinering is het één van de meestgebruikte understatements in de wetenschap.