Anne Janmaat

Terwijl we net het nieuwe jaar hebben gevierd, ben ik tegenwoordig al blij als ik een nieuwe werkweek haal. Er lijkt een omgekeerde stoelendans gaande, met steeds minder mensen. Wie houden we nog over met dit darwinisme?

We moeten even praten. Wat is dat toch met het explosief groeiende aantal cursussen in de categorie vrouwelijk leiderschap, welk aanbod inmiddels ook is doorgedrongen tot de medische wereld? Zaten we hier op te wachten? Behalve allicht degenen die de cursussen erin geven, tegen een riant bedrag van minimaal vier cijfers. Alleen de term al: ‘vrouwelijk leiderschap’.

Het zou een mooie zijn voor het Dilemma op Dinsdag: je hebt elke lunchpauze een lunchbespreking van een uur, óf je werkt elke dag een uur langer door in het ziekenhuis. Alhoewel het eerste allicht aantrekkelijker klinkt, blijkt dit in de praktijk nogal tegenvallend: pauzes zijn daadwerkelijk van belang!

‘Maar dokter, ik kwam hier alleen maar om te horen wat u mij adviseert!’ De vrouw zit tegenover mij en kijkt me met grote ogen aan. Nadat ik had uitgelegd dat we tijdens het huidige consult samen gaan kijken of een geplande sectio dan wel een vaginale baring het beste bij haar past, bleek dat shared decision making in ieder geval niet de verwachting van deze patiënte was.

De trots spettert van het televisiescherm: de beelden van de eerste covid-19-vaccinaties voor zorgverleners overheersen de media alsof het om de maanlanding gaat. De naaldjes gaan erin als de nationale vlag in de maanbodem. Het moment laat goed zien wat de invloed van de media is.