Anita Kaemingk

Mijn moeder. Deze week wordt ze 95 jaar. Dat vind ik bijzonder. Vooral vanwege haar levensdrift. Afgelopen week dacht ik even dat ze er voor haar verjaardag tussenuit zou piepen.

Zó, die kwam even binnen. In het onvolprezen televisieprogramma Brommer op Zee las dichter Esther Naomi Perquin een gedicht voor. Een gedicht over een slechtnieuwsgesprek.

Of ik genezen ben, wordt me wel eens gevraagd. Je zou misschien verwachten dat het antwoord simpel is als je de eendentest doet: ...

/patɛrnalɪsmə/ Het optreden van […] een gezaghebber als een vader of voogd die het goede met het volk, zijn kinderen of pupillen voorheeft, maar hun geen invloed van belang geeft op hun eigen aangelegenheden. (Van Dale) Paternalisme betekent dat je iemands vrijheid beperkt, omdat je vindt dat dat in het belang is van die persoon.

‘Jij bent lieve dokter!’, riep de vrouw opgetogen en ze vloog haar cardioloog om de nek. De arts voelde licht ongemak, iets met professionele grenzen en persoonlijke ruimte – vooral toen er ook nog een natte zoen volgde –, maar toch het meest voldoening. Ze had duidelijk iets goeds gedaan voor deze patiënt.