André Weel

‘Als je niet hard genoeg loopt zal ik je gemberzetpillen voorschrijven’ zegt de gynaecoloog tegen mij. We schrijven 1972. Hij heeft mij net verwelkomd als nieuwe coassistent op zijn afdeling in een groot streekziekenhuis. En vertrouwd gemaakt met de huisregels. Een perifeer ziekenhuis … je mag er veel zelf doen, maar je moet er wel voor gaan! En als het nodig is, moet je er ook voor hollen.

Zo uit bed, meteen achter de computer. Mailbox open en dan … lees ik het goed? Ik knipper met mijn ogen. Ja, het staat er echt! Met vette letters in mijn Postvak IN. Een echte blikvanger: ‘Win een gratis PSA-onderzoek of een bureaufiets!’ Komt er dan nooit een eind aan die marktwerking in de zorg? Eerst maar koffie.

Ik moet een vergadering voorzitten op het Trefpunt Medische Geschiedenis. Er ligt een mooie houten hamer op tafel. Die komt goed van pas. Zo kan ik mijn voorzitterschap kracht bijzetten. Maar wat is dat? Naast de hamer ligt een plankje met daarop een grote steen. De steen is vastgelijmd. Ik pak het op. Er zit een etiket op, met als tekst: ‘Meester Kackadorisprijs’.

Een veelgehoorde aansporing van dokters in de spreekkamer. Ik zeg het ook vaak tegen mezelf, als het even niet meezit. Als ik lang moet wachten voor gesloten spoorbomen bijvoorbeeld. Als iemand mijn advies afwijst en ik irritatie voel opkomen. En ook als ik de discussie volg over de covidvaccinatiestatus en wat daarmee samenhangt.

… behalve mijn pincode. Een gouwe ouwe in de reclame. Toen we in de jaren negentig massaal gingen pinnen, moest het er bij ons wel eerst worden ingehamerd dat we die pincode moesten afschermen voor vreemde ogen. Sterren als Rob de Nijs en Sylvia Millecam schreeuwden die boodschap uit via de media. De slogan wordt nog weleens gebezigd als iemand duidelijk wil maken dat hij (bijna) niets te verbergen heeft.