Aagje Bais

Een Britse jonge moeder en haar puberdochter stappen samen mijn kamer binnen. Op aanraden van haar moeder wil de dochter een paar vragen stellen aan ‘de gynaecoloog’.

Onlangs was op het nieuws dat soldaten uit Oekraïne uit voorzorg hun zaad invriezen. Dit om hun nageslacht met hun huidige partner/echtgenote een kans te geven in het geval zij omkomen op het slagveld. In een levensbedreigende situatie word je gedwongen om over zulke zaken goed na te denken en te bezien wat je opties zijn.

Als gynaecoloog heb ik te maken met een breed pallet aan casuïstiek dat voorbijkomt. Van blije prille zwangerschappen tot genitale mutilatie vanwege geloofsovertuiging. Dit kan soms ook voor mij een emotionele rollercoaster zijn.

Mijn patiënte is een collega en ik ga vandaag bij haar een geplande chirurgische ingreep verrichten. Ik loop even met haar mee om de hele papierwinkel af te handelen. Ondanks de al verkregen goedkeuring van de verzekering en voorinschrijving dient er wederom een hele waslijst aan gegevens ingevuld te worden.

Misschien ben ik ‘old school’, maar afgelopen jaren ben ik de positieve publieke kracht van het internet gaan inzien. Zeker in mijn praktijk met veel verschillende nationaliteiten en een grote omloop binnen het patiëntenbestand.