ZWiC: nog eens wat anders dan een femurfractuur

Stichting Zorg na Werk in Coronazorg, ZWiC dus. Dit staat hier zo simpel, maar dat was het bepaald niet. Mijn collega-chirurg Sander Muijs en ik zijn een nieuw leven begonnen. Acute chirurgie is er niks bij, daar zijn we ten minste voor opgeleid. Sta me toe u mee te nemen in onze afgelopen twee turbulente weken.

Het is donderdagavond. Twee dagen na het plaatsen van mijn vorige blog 'Hoe compenseren we 'onze helden' in de frontlinie?'; reacties uit het hele land. Kinderen liggen net in bed en de telefoon gaat. ‘Dag Marijn, met Gerlach Cerfontaine spreek je. Ik heb met veel plezier je blog gelezen. Ik ben het roerend met jullie eens. Namens VvAA zouden wij graag een bedrag ter beschikking willen stellen voor jullie stichting. Hebben jullie die trouwens al? Nee? Dan zou ik die maar eens op gaan zetten. Jij bent traumachirurg toch? Dan kan alles snel.’ Wat heb ik gedaan? Sander gebeld. Antwoord: ‘Dit moeten we doen. En wel nu.’

Dat was het begin. Wat hebben we dan meegemaakt? Ontzettend veel steun en enthousiaste reacties. Een advocatenkantoor en een notaris die om niet een stichting opzetten. Een bank die werkelijk alles op alles zet voor een razendsnelle afwerking. Een social-mediapartij die ons kosteloos gaat ondersteunen. Een communicatieadviseur die onze strategie bepaalt. Mannen uit de Amsterdamse evenementenindustrie die ons willen helpen met fundraising events. Een projectmanager van de buitencategorie die ons wegwijs maakt in de wirwar van ANBI-stichtingen, statuten en notulen. Dat is nog eens wat anders dan een femurfractuur. Die snappen we namelijk wél meteen.

En jullie gaan dan zo’n stichting besturen? Geruststellende gedachte, hoor ik u denken. Geen zorgen. We hebben een brede en complementaire groep weten samen te stellen, met zowel een bestuur als een raad van advies. Daarin hebben mensen zitting met een medische achtergrond (artsen en verpleegkundigen), ervaren (zorg)bestuurders en mensen met een juridische en financiële achtergrond. Kortom: wij doen het niet alleen, en dat is maar goed ook.

Oké, maar los van al het geregel: voor wie is dit fonds eigenlijk? Voor drie groepen die in het ziekenhuis werken: verpleegkundigen, arts-assistenten en het acute team. Het acute team bestaat uit het ambulanceteam en de medewerkers op de operatiekamer. Sander en ik werken op dagelijkse basis samen met deze mensen die nu in het ziekenhuis in de frontlinie staan. Ze werken nu onder andere omstandigheden dan normaal, buiten hun comfortzone en onder hoge druk. Het fonds is bedoeld als financiële steun mocht hun onverhoopt wat overkomen.

Maar het ambulanceteam werkt toch niet in het ziekenhuis? En missen jullie niet een hoop mensen? Correct. Maar in ons dagelijks werk begint de keten van zorgverleners bij het ambulanceteam op de eerste hulp. Om de stichting voor ons draagbaar te houden, we blijven slechts chirurgen, hebben we voor deze selectie gekozen. We realiseren ons dat we hiermee veel mensen, die ook in de frontlinie staan, niet kunnen ondersteunen. We hopen van harte op meer van dit soort initiatieven voor bijvoorbeeld de huisartsenzorg, ouderenzorg, thuiszorg, verpleeghuiszorg en ggz.

En hoe keren jullie uit? Nou, ook zo simpel mogelijk en zonder bureaucratie. We zijn een ‘ja-tenzij’-stichting en zolang de voorraad strekt. Indien iemand uit onze doelgroep als gevolg van corona komt te overlijden of op de intensive care terechtkomt, kan er een aanvraag worden ingediend. We hebben een procedure die simpel en transparant is.

Moet een dergelijk fonds niet beter overdacht worden? Nee. In ons dagelijks werk in de acute zorg nemen we vaker beslissingen op basis van 60 procent informatie. Net als in deze coronatijd. Het is tijd voor actie en we vinden dat we wat moeten doen. Vergeef ons de schoonheidsfoutjes en onze politieke onhandigheid. We hebben er niet voor gestudeerd. Maar ZWiC is er wel. Voor onze zorgverleners in de frontlinie. Omdat ze die steun nu nodig hebben. Help ons mee!

Bekijk de website: www.zwic.nl