Zorgtaal (1): ‘Amies!’

Ik weet het. Leesbaarheid verbetert. Minder fouten. Ik weet het. Maar ik kan soms zo terugverlangen naar de handgeschreven verwijsbrief. Juist vanwege het met de hand geschreven kort en bondig. Gestript van de brij aan mee afgedrukte info, waartussen ergens de essentie toch vindbaar zou moeten zijn. Met een stukje persoonlijkheid van de dokter erin. En een vriendelijke aanhef.

Pas geleden was hij er opeens weer een keertje. Nee niet die handgeschreven brief. Maar wel die aanhef. Amice, vriend. Onder vakgenoten steevast uitgesproken als amies, in plaats van het klassiek-correcte amie-kù. En niet zelden gekoppeld aan collega. Amice Collega, of, in het kader van bondigheid troef: A.C.

In een tijd met vaak nog een andere band tussen huisarts en specialist, voelde Amice! als een hartelijke, warme aanmoediging eens mee te denken over een gemeenschappelijk probleem. Damn, liever had hij het er bij een borrel even persoonlijk toegelicht, echt, sorry voor de brief, groet en wanneer zien we elkaar weer? Het zakelijker Geachte collega leek meer gereserveerd voor een ‘oké, het is niet anders, ik moet blijkbaar met jou zakendoen, nou hier is ie dan’. Ook duidelijk. En met de combi hing je er een beetje tussen. Alsof je formeel hoort te zijn, maar dat dat óók weer zo überbeleefd is, zoals in het ‘Geachte heer Van Balken, beste Michael’.

Edoch, tijden zijn veranderd. Er zijn meer huisartsen, meer specialisten ook, met meer wisselingen en een drukte die innige contacten lastig maakt. We zijn minder traditioneel geworden. ‘Doe nou maar gewoon’. We ver-jou-wen in rap tempo en schrijven volstrekte vreemden aan met Beste, omdat Geachte te stijf wordt gevonden. Weg kabbelde dus het Amice en Taaladvies raadt zelfs aan het maar niet meer te gebruiken. Niet zonder protest overigens: advocaten, die net als dokters een héle ruime vriendenkring blijken te hebben, betreuren de teloorgang, verwoord als: ‘Onze cliënten slaan elkaar de hersens in, maar wij als professionals onderling hebben geen, laat staan persoonlijk, conflict met elkander. Dat wordt reeds aanstonds duidelijk met zo’n aanhef. Etiquette is (zoals zo vaak) functioneel.’

Stiekem denk ik overigens dat er nog iets anders achter zit. Wonderlijk genoeg gebruikten huisartsen best vaak die vriendelijke aanhef naar specialisten toe. Maar andersom? Precies! Ik zou het dan na een tijdje ook wel weten. Eigen schuld dus specialisten. En ben jaloers: IK heb een vriend!