Blogs & columns
Natascha Deguelle
2 minuten leestijd
Blog

Zorgprofessional

Plaats een reactie

‘Ik heb jou nog nooit zien huilen, mama’, zegt mijn 13-jarige dochter terwijl ze me aankijkt. We zitten op de bank te praten over hoe verdrietig ze was tijdens de crematiedienst van haar opa, mijn vader. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het waar is wat ze zegt. Ook ik had stilletjes zitten huilen tijdens de dienst, maar dat had ze blijkbaar niet gezien. En voor mijn gevoel huil ik regelmatig, maar de stelligheid van haar mededeling blijft nog een hele tijd in mijn gedachten nagalmen.

Ook afgelopen weekend herinnerde ik me de opmerking van mijn dochter weer. Ik volg een vierdaagse training ‘interpersoonlijke mindfulness’. Het is een intensieve training waarbij het hele weekend stilte in het formele programma alleen wordt afgewisseld met tweegesprekken. Hierin beantwoorden we in tweetallen onder andere de vraag ‘wat bepaalt je identiteit’ en we reflecteren op wat er met ons gebeurt tijdens gesprekken. 
En door de combinatie van stilte, contemplatie en gesprekken begint een aantal puzzelstukjes op hun plaats te vallen. 

Zo realiseer ik me een aantal dingen. Dat onbewust voor mij het doel van iedere sociale interactie is, dat na het gesprek de ander zich beter moet voelen. Dat ik mijzelf identificeer met het woord ‘zorgverlener’. Getraind in zorg verlenen; maar wanneer ben ik dan een ‘zorgontvanger’? Blijkbaar zoek ik die positie nooit bewust op. En zeker niet in interactie met anderen, zelfs niet privé. Dat verklaart misschien waarom een door mij ingevuld vragenformulier over potentiële energiebronnen akelig leeg bleef bij de vraag: welke personen zijn jouw energiebronnen en hoe vaak maak je daar actief gebruik van? 

Daar in de tweegesprekken van het weekend herken ik de onbewuste dynamiek van mijn gesprekken. Ik voel me beduidend comfortabeler wanneer ik met compassie mag luisteren. Dan mag ik mijn figuurlijke witte jas dragen, mijn beschermende kledij. Dan ken ik de spelregels en voel ik de regie. Dan gaat het over jouw knelpunten. Ik zie jouw emoties en hoef de mijne niet te voelen. Dan ben jij de zorgontvanger van de zorg die ik verleen. 

Maar tijdens dit weekend merk ik ook wat het me oplevert wanneer jij met compassie naar mij luistert. Dan gaat het over mijn knelpunten, en hoe oncomfortabel dat soms voelt. Maar begint groei niet daar waar comfort ophoudt? Dus misschien is het tijd voor een andere identiteit. En daarbij hoort een ander woord. ‘Zorgprofessional’ dekt dan de lading zoveel beter. Getraind in zorg verlenen én zorg ontvangen. Nu mag ik mijn figuurlijke witte jas aan de kapstok hangen, die verhullende kledij. Jij ziet mijn emoties en ik mag ze voelen. Nu ben ik de zorgontvanger van de zorg die jij verleent. 

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.