Zorg en keuring scheiden

Het lijkt een hobby van mij om me op te winden over artsen – onder wie beschamend veel bedrijfsartsen – die hun zorgklanten ook keuren ondanks de gedragsregel van de KNMG (uit 1950) om dat níet te doen vanwege het belang van vertrouwen in een zorgrelatie.

Een keuringsrelatie immers is er eerder eentje van wantrouwen.

Een voorbeeld maakt duidelijk wat ik bedoel. Ik begeleid een werknemer die aan het scheiden is in een poging om arbeidsverzuim te voorkomen. Als die werknemer dan helaas tóch uitvalt, vraagt de werkgever mij of daar een medische reden voor is. Na zorgvuldig onderzoek kom ik tot de conclusie dat dat niet het geval is, maar dat ‘onfortuinlijke privéomstandigheden’ hier waarschijnlijk aan ten grondslag liggen. De werkgever staakt de loonbetaling en de werknemer kan zijn huur niet meer betalen.

Ik ben hier natuurlijk in de fout gegaan: ik heb door die begeleiding een zorgrelatie met die werknemer gevestigd die ik nóóit mag combineren met een keuringsrelatie. O ja, de essentie van een keuring is dat het medische oordeel wordt gebruikt door derden. Zoals in dit geval door de werkgever om een besluit te nemen over de loondoorbetaling.

Waar wat had ik dán moeten doen? Ik had me moeten verschonen. Ik had tegen de werkgever moeten zeggen: ‘Ik kan die keuring niet doen omdat ik een zorgrelatie met de werknemer heb. Mijn beroepsgroep verbiedt mij zorg en keuring te combineren.’

En ook: bij die keuring gebruik ik informatie die ik heb verzameld tijdens mijn zorgcontacten. Dit is, op zijn zachtst gezegd, onfris. Tussen een zorgarts en een keuringsarts moet een WGBO-conforme cesuur bestaan.

Die scheiding van functies is ‘slechts’ een KNMG-gedragsregel. Tot 19 oktober 2016, toen de wet ‘Cliëntenrechten bij elektronische verwerking van gegevens’ in het Staatsblad gepubliceerd. In deze wet wordt die scheiding omgezet in een echte wet! Het níet respecteren van die scheiding is door die wet een overtreding met als maximale sanctie: doorhaling in het BIG-register!

Expliciet wordt het onder andere aan bedrijfsartsen en keuringsartsen verboden om zorgdossiers te raadplegen. Doen ze dat toch, dan is dat een strafbaar feit.

Ik hoor mijn collega’s niet over deze wet. Ook de bond van bedrijfsartsen, de NVAB, hult zich, nu al een half jaar, in stilzwijgen. Hoe moet je dat duiden? Denken ze dat als je het er maar niet over hebt, die vervelende wet vanzelf wordt ingetrokken? Proberen ze een interpretatielijn te ontwikkelen met als conclusie dat een bedrijfsarts zorg en keuring wél in zich kan verenigen? Rekenen ze zich rijk omdat de werkgevers nu twee bedrijfsartsen moet contracteren: eentje om zorg te verlenen en eentje om de keuringen te doen?

Voor mij staat als een paal boven water dat door dat stilzwijgen de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van de bedrijfsarts, die met die nieuwe Arbowet al zo inboet, nóg verder wordt aangetast.

Nog even het CBR. De KNMG wil, sinds 1950, niet dat een huisarts zijn eigen patiënten keurt voor een rijbewijs. Het CBR heeft daar geen moeite mee omdat daar, tot voor kort, geen wettelijke basis voor is. Met die wet ‘Cliëntenrechten’ is die er nu wél. Ik wacht al ruim een maand op antwoord van het CBR op mijn vraag of met die nieuwe wet Cliëntenrechten het CBR op zijn website gaat vermelden dat keuring door eigen huisarts niet mag.

Kunnen de respondenten van mijn vorige blog hier hun licht eens over laten schijnen?