Blogs & columns
Blog

Zonder guardian overleef je niet

Plaats een reactie

Als kind beantwoorde mijn vrouw de vraag ‘wat wil je later worden’ anders dan de meeste kinderen. Ze wilde geen politieagent, juf of dokter worden, maar ze wilde wel in een ziekenhuis werken. Als de grote mensen haar dan vroegen wat voor werk ze dan precies zou doen, vertelde ze dat ze het liefst het eten wilde langsbrengen bij de patiënten.

In Malawi is deze taak in het ziekenhuis van levensbelang voor onze patiënten. Er is geen ziekenhuiskeuken; onze patiënten worden verzorgd door guardians. Dit zijn vaak familieleden of vrienden die er de hele dag zijn voor de patiënt. Zij helpen met aankleden, maken het eten en helpen met mobiliseren. Sterker nog, het is niet mogelijk om als patiënt te worden opgenomen zonder guardian. Dat staat het ziekenhuis niet toe en bovendien: guardian-loze patiënten zouden het niet al te lang volhouden.

In de lange open gangen van het ziekenhuis is het daarom altijd een drukte van jewelste. Overal zitten mensen op potjes te koken, maken kleine vuurtjes of zijn aan het wassen. Dat maakt het ziekenhuis druk maar ook wel gezellig want overal zitten groepen vrouwen met elkaar te praten of te zingen. Al deze mensen hebben hun dagelijkse werkzaamheden thuis onderbroken, hebben alles laten vallen toen hun naaste ziek werd en zijn nu voor een onbepaalde tijd in het ziekenhuis. Omdat er voor de meeste aandoeningen zoals malaria, tb en hiv geen standaardopnameduur is, hebben de guardians meestal geen idee hoe lang ze hier zullen zijn. Het is zoals het is. Hoe ze intussen de zaken thuis runnen, is mij een raadsel.

Als je plotseling naar het ziekenhuis moet, nemen guardians vaak een berg kleren en was mee, een grote stapel hout om op te koken en soms een geit en een paar kippen. Die lopen ook door onze gangen, voor de eiwitten van de patiënt.

Dit sociale systeem laat mij zien hoe onze maatschappij geïnstitutionaliseerd is. Wij hebben dit allemaal uitbesteed. Ziekenhuizen hebben een keuken en alles wordt langsgebracht. Voor mobiliseren komt de fysiotherapeut, de verpleegkundige kleedt de patiënt aan en als ik als dokter een gesprek wil voeren moet er met de familie een specifiek tijdstip gepland worden, het liefst na werktijd omdat dochterlief pas dan kan komen.

Hier in Malawi ben ik als dokter enorm verwend. De guardian is altijd klaar voor een gesprek of een toelichting. Tijdens de visite loop ik naar buiten, roep de naam van de patiënt om en ik zie een van de kletsende vrouwen opstaan en op mij af lopen. ‘Yes doctor, you wanted to talk?’

Ideaal zo’n guardian, hier een absolute voorwaarde om te overleven.

Meer van Schelto Kruijff
Malawi
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.