Zonde van de tijd!

Kan integratieve geneeskunde de kwaliteit van leven van SOLK-patiënten verbeteren? Dat kan. Aldus de Artsen Vereniging Integrale Geneeskunde (AVIG) recentelijk op LinkedIn. Tja, het kan. Het kan ook niet. Je weet het niet. Dan doe je onderzoek. Maar niet op deze wijze. Want gegevens van 21 patiënten in een hoge hoed gooien en er dan een konijn uit toveren is geen wetenschap. En bovendien blijkt bioresonantie deel uit te maken van integratieve geneeskunde. Aldus het artikel. Dat was het meest storend. Bioresonantie: je reinste kwakzalverij.

Het artikel in het juninummer van het European Journal of Integrative Medicine beschrijft 21 casussen, verzameld door veertien Nederlandse artsen die werken volgens de ‘integratieve geneeskunde’ (dat is dus hetzelfde als ‘integrale geneeskunde’). De casussen werden in het artikel beschreven als zijnde van hoge kwaliteit. (Waarom moet ik ineens aan een wc-eend denken?) Het doel van het onderzoek is om te laten zien dat een integrale behandeling voor SOLK-patiëntenmogelijk een voordeel biedt. In mijn correspondentie met de eerste auteur van het artikel merkte deze aanvullend op ‘of dat allemaal placebo is of niet, dat maakt niet uit’.

Het merendeel van de patiënten had pijn en vermoeidheid. Daarvoor werden ze gemiddeld twintig maanden behandeld. Met supplementen (n=8), homeopathie (n=5), neuraaltherapie (n=4), acupunctuur (n=3), dieetadvisering (n=4) en zelfs met bioresonantie (n=2). Over deze laatste uitwas van de complementaire geneeskunde: artsen zouden zich moeten schamen deze scambehandeling in te zetten, die in dubbelblind onderzoek totaal onwerkzaam blijkt. Bioresonantie wordt dus door de auteurs gezien als een onderdeel van de integrale geneeskunde. Dat is bijzonder opvallend, omdat deze interventie oplichting is gebleken. Via duur uitziende apparaten worden patiënten doorgemeten en de iatrogene schade is soms immens. Patiënten menen na doorgemeten te zijn van alles te mankeren aan diverse organen. Bioresonantie werkt somatisatie in de hand. In het merendeel van de gevallen meenden de auteurs dat de verbetering een gevolg van de behandeling was.

De conclusie in het artikel is dan ook niet verbazingwekkend, en ik citeer: ‘De casussen tonen aan dat integrative medicine een zeer persoonlijke benadering biedt die gunstig kan zijn voor SOLK-patiënten.’ In het commentaar op LinkedIn schrijft de AVIG: ‘Bij een integrale benadering kijk je naar alle aspecten van het leven van een patiënt en dan blijken fysieke en mentale klachten vaak heel goed te verklaren!’

Nu vraag ik me echt af hoe artsen die patiënten behandelen met de naald (neuraaltherapie en acupunctuur), met water met enkele moleculen, met supplementen, bioresonantie of met diëten, naar álle aspecten van het leven van een patiënt kijken. Dat zijn er namelijk heel veel. Om dan tot een goede verklaring te kunnen komen van de fysieke en mentale klachten. En om vervolgens zulke uiteenlopende onbewezen behandelingen bij SOLK-symptomen in te zetten. Behandelingen die resulteren in ‘zeer waarschijnlijke effecten’. De meeste patiënten werden overigens beter door het slikken van supplementen. Er is echter geen enkele fatsoenlijke RCT die de werking van welk supplement dan ook bij SOLK ondersteunt.

Het beschrijven van 21 patiënten met langdurige klachten, die gemiddeld bijna twee jaar (!) behandeld worden, en waarbij de behandeling varieert van supplementen tot neuraaltherapie, acupunctuur en homeopathie, is totaal zinloos. Ik denk dat alleen al het feit dat gedurende twee jaar een arts regelmatig voeling met je houdt, voldoende is om het behandeleffect te verklaren. We weten bovendien dat ongeveer 70 procent van alle SOLK-patiënten binnen anderhalf jaar beter wordt.

Maar het belangrijkste probleem is dat de auteurs menen dat het verzamelen van dit soort data zinvol is. Het is zonde van de tijd, zonde van het papier, en zelfs bijna zonde van mijn tijd om daar een blog over te schrijven.