Zo werkt het niet

Op mijn LinkedIn-pagina vliegt een hoopvol bericht van De Jonge Specialist voorbij: ze maken zich hard voor de illegale 38+10-constructie waaruit veel anios-contracten bestaan. 48 uur werken, maar slechts voor 38 uur betaald krijgen. De overige 10 uur zou aan onderwijs worden besteed, maar volgens de Cao Ziekenhuizen geldt dat alleen voor arts-assistenten in opleiding. Aniossen werken daadwerkelijk 48 uur en moeten – zo staat er – dan ook voor 48 uur betaald krijgen.

Vooropgesteld dat geld niet bepaald mijn drijfveer is, gezien mijn maandelijks in waarde dalende en onafhankelijk-van-het-aantal-diensten-geldende Surinaamse loon, kreeg ik hier toch ouderwetse barricadedrang van. Een paar lege spuitbussen en gekleurde lakens later wilde ik gelijk een handjevol ziekenhuizen erbij lappen. Dit pikken we niet langer! Wij eisen rechtvaardigheid in de gezondheidszorg! Willen we meer of minder geld? Meer!

De dollartekens in mijn ogen vermenigvuldigden zich al snel. Dit smaakte naar meer. Misschien zou ik ook wel betaald kunnen krijgen voor het onderwijs tijdens de lunchpauze en voor de protocollen en presentaties die ik in mijn vrije tijd maak. Vanuit daar is het nog maar een kleine stap naar de werkappjes of -mailtjes die ik na thuiskomst nog beantwoord. En wat te denken van de casusbrainstorms met mijn huisgenoot, de wetenschappelijke artikelen die ik op de wc lees en de stiekeme zelfstudie in bed om tijdens de grote visite niet voor gek te staan. Of de nachtelijke reanimatiedromen… Daar zou ik slapend rijk van worden.

Ik zal niet ontkennen dat ik met mijn onstilbare honger naar puzzelcases de kroon span in het negeren van de grens tussen werk en vrije tijd, maar je maakt mij niet wijs dat ik de enige ben voor wie het niet bij die 48 werkgerelateerde uren blijft. Er zijn mensen die ’s avonds voor de lol nog even in het epd inloggen om te lezen wat hun collega’s op de SEH aan het beleven zijn. Het schijnt dat we door de ontwikkeling van e-mail en mobiele telefonie bijna drie weken per jaar extra met ons werk bezig zijn. Neem het ons eens kwalijk, als werk zo binnen handbereik ligt. Als er een ic in je achtertuin stond en je af en toe wat verontrustende piepjes vanuit je tuinhuisje hoorde, zou je ook eens gaan kijken of het daar allemaal wel goed ging.

Natuurlijk is het ziekenhuis niet zo krankzinnig om me te betalen voor alle uren dat mijn gedachten thuis ‘vrijwillig’ naar werk afdwalen. Daar zal geen enkele wet of cao of belangenorganisatie of Alise voor pleiten. Maar het bewijst wel hoe weinig tijd voor pure voeten-omhoog-op-de-bank er overblijft, hoe burn-outgevoelig onze beroepsgroep is en hoezeer het dan ook in het belang van werkgever en werknemer is dat we met z’n allen wat minder gaan werken. Dat gaat een ijverige individu als ik in z’n eentje niet doen, want ik ‘maak graag veel uren’ en ‘vind mijn werk zo leuk’. Dat hebben we onszelf wijsgemaakt, want als we niet meegaan in de gekte zijn we de eerste die afvallen.

Onbetaald werk verrichten is onacceptabel, dus het is goed dat een organisatie als De Jonge Specialist ons beschermt tegen het onrecht dat ons in onze kwetsbare afhankelijke positie gemakkelijk kan worden aangedaan. 48 uur werken is 48 uur betalen. Maar zonder de tijd om het uit te geven is mijn geld een stuk minder waard. Bescherming in geld alleen gaat het aantal overwerkte dokters met burn-outs niet omlaagbrengen. Als we dan toch ieder uur gaan uitbetalen, kunnen we net zo goed naar een normale werkweek van 38 uur voor aniossen omschakelen. Voor de werkgever kostentechnisch geen verschil meer, voor de werknemer bescherming tegen zijn eigen carrièrerace en voor beiden een stuk gezonder. Dan krijgen we 10 uur de tijd om te ontspannen, te dromen over levende mensen en spandoeken te spuiten over hoe het allemaal nóg beter kan.