Zo geil na de overgang

‘Ken je de blog: zo geil na de overgang?’, vraag ik mijn man. ‘Nee’, zegt hij, ‘die ken ik niet.’ ‘Logisch’, zeg ik, ‘want die is nooit geschreven.’

De overgang. Het is als een onbekende op een donker pad. Als je, zoals ik, rond de 50 bent, dan wordt er druk over gepraat. Vriendinnen die dezelfde leeftijd hebben, zijn soms al in de overgang, sommige hebben al jaren een verscheidenheid aan klachten die bij de overgang zouden kunnen passen. Als je midden 40 bent en je krijgt bepaalde lichamelijke klachten, of psychische, zijn er altijd een of meerdere mensen die suggereren dat je in de overgang zou kunnen zijn. En als je, zoals ik, ervan overtuigd bent dat je nog niet in de overgang bent, en ook nog uitlegt waarom (nog regelmatig ongesteld, geen opvliegers, geen mood swings, nee mijn man vindt dat ook niet), word je meewarig aangekeken omdat je hoogstwaarschijnlijk zelf gewoon nog niet doorhebt dat je echt wel in de overgang bent. Zelfs de opmerking dat mijn moeder pas na haar 56ste de overgang in ging, heeft geen effect op de luisteraars. Of je nu wil of niet, je bent in de overgang, er is geen ontkenning mogelijk.

Ik ben me ervan bewust dat het er een keer van moet komen. Ik roep ook nog steeds altijd dat er echt heel veel vrouwen zijn die er geen last van hebben. Want die zijn er, dat weet ik zeker, je hoort ze alleen minder. Ik ben een roepende in de woestijn.

En heel stiekem merk ik dat ik de rest van de wereld een beetje ga geloven. Want ja, het gaat mij ook gebeuren. En dan? Er zijn niet veel positieve verhalen te horen over de overgang. Niemand is blij geworden van de opvliegers, niemand heeft de onregelmatige, soms zeer heftige bloedingen in vreugde omarmd. De taille die op miraculeuze wijze verdwijnt, ondanks consequent hoelahoepen. De huid die droog wordt, de vagina die droog wordt. Ik heb nog nooit iemand gehoord die pas na de overgang een seksleven is gaan ontdekken, wat zijn weerga niet kende. ‘Nee geen mooiere vrijpartij dan degene die ik na de overgang heb gehad. Het ene orgasme na het andere en ik heb iedere dag wel zin.’

Helaas, niets van dat alles. De overgang lijkt kommer en kwel. En dus blijft het voor mij nog een beetje angst voor het onbekende. Ga ik ook nachten wakker liggen van de opvliegers? Me niet meer mezelf voelen? Onprettig in mijn eigen lichaam wat niet meer doet wat het deed? Geen zin meer hebben om te vrijen? En als ik al zin heb, dan reageert niks meer zoals vroeger? Voorlopig blijf ik nog maar even heel hard roepen dat ik NOG NIET IN DE OVERGANG BEN!