Zijn er dan helemaal geen dingen die mij ergeren?
3 reactiesSinds anderhalve maand werk ik nu als vaste neuroloog op Aruba. Als 58-jarige man had ik het nodig om de steven te wenden en uit de kneuterige kleinburgerlijkheid van ons vingerwijzende kabouterlandje te stappen. Het nieuws dat me hier bereikt is heerlijk relativerend. Het gaat erom of Waylon het songfestival wint en welke regio een code geel krijgt toegewezen.
De noodzaak van uiterst belastende hormoonbehandelingen bij 12-jarige kinderen in verband met genderdysforie, de discussies over het recht van de Coöperatie Laatste Wil om een (zelf)moordpoeder te verkopen, het zijn items die inmiddels op gerieflijke afstand van mijn dagelijkse routine verkeren en die behalve een goede training voor mijn lachspieren geen merkbare verandering in mijn functioneren meer teweegbrengen. Collega’s wijzen mij erop dat de redactie van Medisch Contact in de gedrukte uitgave meer ruimte geeft aan beroepspatiënten dan aan mijn stukjes over chronische vermoeidheid (CVS/ME, de hersenziekte waaraan Renate Dorrestein jarenlang leed, las ik in een Nederlandse krant) en iemand appte me dat ik inmiddels een plaatsje veroverd heb op het ereschavot van de schandelijke website SIN-NL. Het laat me allemaal siberisch.
Hier zie ik dingen die ik in ruim dertig jaar ervaring in de neurologie nog nooit heb meegemaakt. Een patiënt met een plexuspapilloom die inmiddels zijn beide nn. abducentes (zesde hersenzenuw, zeer gevoelig voor intracraniële drukverhoging) heeft ingeleverd, een mevrouw met een therapieresistent anti-MUSK myastheen syndroom, op afgrijselijke wijze bezweken tijdens onze pogingen haar immuunsysteem plat te leggen met prednison, Imuran en rituximab. De ernst van de pathologie hier laat weinig ruimte voor trivialiteiten als arbeidsongeschiktheid bij SOLK en het ontkennen van de menselijke geest als ziekmakend fenomeen.
Zijn er dan helemaal geen dingen die mij, notoir cynische oude man, ergeren? Jawel, ze zijn er en ik zal u er deelgenoot van maken. Voorzichtig, want ik ben hier immers te gast.
Ik ben nu al weken bezig mijn vergunningen, mijn inschrijving in het bevolkingsregister, mijn internet, de inklaring van mijn huisraad en mijn bankrekening voor elkaar te krijgen. Mensen accepteren hier zonder meer uren wachttijd en een onaardige behandeling door een baliemedewerker als er iets moet worden geregeld. Hoewel ik vloeiend Papiaments spreek, is het helemaal niet moeilijk om zo snel en zo plat te praten dat ik het niet kan verstaan en het is hier niet zo dat mensen elkaar helpen bij dit soort dingen. Het chagrijn dat de gemiddelde lokettist hier tentoonspreidt, is voor ons nauwelijks te bevatten. Als ik zo’n hekel had aan mijn werk zou ik overwegen om er subiet mee te stoppen. Hier is dat niet aan de orde. Iedereen werkt. En dat is dan op zich wel weer mooi.
Wim van der Pol
Oud-Ziekenhuisapoheker Sint maarten, Delft
Hoe zou het onze hoge ambtenaren (kamerleden, regeringsfunctionarissen ed) eigenlijk vergaan, die maar al te vaak over de oceaan reizen? Worden die ook afgescheept en afgetroefd aan balies en loketten? Waarschijnlijk niet, anders zou er aan die ment...aliteit al lang iets gedaan zijn. Je zou gewoon met hen mee kunnen reizen, desnoods economy class.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
En nog even, inderdaad val je in de neurologie op Aruba van de ene verbazing in de andere. Het is een wonderlijk mengsel van veel voorkomende aandoeningen zoals we die ook hier zien, aandoeningen die normaal niet bij de neuroloog terecht komen tot de... meest zeldzame aandoeningen die ik voorheen nog nooit gezien had.
Kortom, op Aruba kan men zich geweldig vermaken. Zo lang je maar niet naar een officiele instantie moet, dat is niet goed voor je hart. Maar ook de cardiologie op Aruba is prima!
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Hoe heerlijk herkenbaar! Het eiland is fantastisch, de sfeer zo mogelijk nog meer, de sfeer valt niet uit te leggen, daarvoor moet je er geweest zijn! Meerdere collega's zijn geweldig om mee te werken, niet in de laatste plaats Meelis (en ook zijn vr...ouw!).
Maar inderdaad, als je wat geregeld wil hebben, het is een godsgeklaagde crime! Ik kan me goed herinneren dat ik het inreisformuliertje niet had ingevuld en dat de baliewerker van de douane me met drie uitgeputte en huilende kinderen terug wilde sturen, helemaal naar het einde van de rij van gearriveerde reizigers, zo'n vijfhonderd meter terug.
Gelukkig won mijn boerenverstand en mijn licht exlosieve karakter het van mijn alom erkende gebrek aan fatsoen. Ik vuurde een ouderwetse scheldkanonnade op hem af waar mijn vader jaloers op geweest zou zijn en zou hem bijna aan zijn dasje over de balie getrokken hebben. Mijn vrouw zag de beveiliging al dichterbij komen en wilde het liefst onder de grond verdwijnen, maar de beveiligers bleven op gepaste afstand, zeker toen ik zei dat ik neuroloog was en kwam om ze uit de brand te helpen en niet om me van het kastje naar de muur te laten sturen. De baliemedewerker schrok zo van mijn reactie dat hij van schrik het briefje zelf invulde en ik de reis kon vervolgen.
Een ander voorbeeld was de kopie van het paspoort die gemaakt moest worden bij de instantie die gaat over de uitkeringen bij ziekte. Ik had keurig een fotokopie meegenomen waarmee ik om 11:55 me bij de balie melde. De dame was op het onbeschofte af, en eiste het echte paspoort. Ik kon laag of hoog (in mijn geval wat lastiger) springen, maar ze wilde het echte paspoort zien. Dus kon ik om 13:30 terugkomen, hetgeen geschiedde. De dame keek me niet aan, keek niet in of naar het paspoort, drukte het onder het kopieerapparaat en smeet het terug op de balie.
En dat was dat. Aruba is geweldig, maar ik denk dat de baliemedewerkers geimporteerd worden uit Alcatraz.