Blogs & columns
Blog

Zie mij, ik heb het zo zwaar

2 reacties

Een tijdje geleden las ik een ingezonden brief van een man op leeftijd die zijn ongenoegen uitte over de zwakte van de jeugd van tegenwoordig. Zijn jeugd, die was pas zwaar. Hij zat tijdens de oorlog in een soort vijf jaar durende lockdown. Hij heeft geen goed woord over voor het geklaag over de zwaarte van nu. Hij omschrijft het als ‘ikke, ikke, ikke’.

Veel verschil met berichten die ik van collega-zorgverleners lees is er niet. Berichten van huisartsen, verpleeghuisartsen, verpleegkundigen, ziekenhuismedewerkers. Het regent berichten met de strekking: zie ons, we hebben het zwaar. Ook gaan deze berichten niet zelden gepaard met ongenoegen over acties van mensen die zich niet aan de regels houden, die klagen dat het zwaar is of die zich afvragen of het nu wel zo moet.

Nog een schepje erbovenop doen sommige psychiaters die vanuit hun professie benoemen dat we het lijden verleerd zijn. Dat we niet meer tegen een stootje kunnen. Geen tegenslag verdragen.

Ik merk dat ik in toenemende mate last heb van dit soort berichten. Niet omdat ik de enorme druk op de zorg niet erken. Of omdat ik het leed en de zwaarte voor medewerkers en patiënten niet erken. En ook niet omdat ik niet geloof in het feit dat we in onze huidige maatschappij steeds minder gewend zijn geraakt aan tegenslag. Alles lijkt maakbaar en ongelukkig zijn is een keuze (zo proberen we onszelf voor te schotelen).

Waar mijn last bij dit soort berichten zit is het totale gebrek aan inleving in de ander. De zwaarte die er voor de ander is. Het luisteren naar de ander. Hoe zinvol is het om je eigen leed af te moeten zetten tegen leed dat er zeventig jaar geleden was? We weten toch allemaal dat je leed niet uit kunt zetten op een schaal tegen elkaar. Er is geen absoluut getal toe te voegen aan individueel lijden.

We kunnen er wat van vinden, zeker. Maar soms is het goed om eens niets te vinden. Om de titel van het boek van Jan van Koert maar te citeren: Wat je vindt mag je houden.

Het zijn niet de jongeren die deze maatschappij hebben gebouwd, die huidige verwachtingen hebben gecreëerd. Zoals wij allemaal, zijn ook de jongeren een product van de tijd waarin zij opgroeien.

Wat ik mis, is de oprechte interesse in de ander. Het willen luisteren naar de ander. Horen van het leed, van de zwaarte. Even naast een ander staan, zonder oordeel. Daar is echt niet altijd de ggz voor nodig. Dit kunnen we allemaal.

Zonder uitspraken te doen over goed/kwaad, over schuld, oorzaak en gevolg. Ik vraag me simpelweg af hoeveel van ons de afgelopen maanden echt de tijd genomen hebben om te luisteren naar een ander. Te horen wat de last is en deze te erkennen.

Want in de basis maakt erkenning en gehoord worden volgens mij alle leed al iets zachter.

meer van deborah van der stoep

  • Deborah van der Stoep

    Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • j.a. maring

    huisarts, TOLBERT

    Natuurlijk moeten we met compassie luisteren. Leed kan niet gebagatelliseerd of vergeleken worden met eigen leed, dat klopt. Maar er altijd helemaal in meegaan, en het daarmee soms erg uitvergroten, lijkt me ook niet goed. Misschien is de klacht over... de jeugd van tegenwoordig ook te lezen als een oproep om naast het uitgebreid aandacht vragen voor ervaren leed, ook veerkracht te tonen. Naast het erkennen van niet op te lossen leed, lijkt me het samen zoeken naar manieren om veerkracht te tonen door creatief te kijken naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden net zo belangrijk. Dat is echt wat anders dan de soms naar catastrofaal denken neigende hulpverleners die waarschuwen voor de blijvende negatieve impact op de jeugd...Het onder moeilijke omstandigheden het beste er van proberen te maken, en niet te blijven steken in alleen maar klagen lijkt me niet noodzakelijkerwijs een slechte les.

  • Judith Ruchti

    Specialist ouderengeneeskunde , Drachten

    Hoe mooi verwoord! Dankjewel Deborah, ik mis ook de compassie tegenwoordig en het over je eigen bubbel heen kunnen kijken.
    Iedereen wil uiteindelijk gezien/gehoord/erkend worden. Behandel een ander zoals je zelf ook behandeld zou willen worden .

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.