Ze wilde nog zo graag

‘Ik stel me echt niet aan hoor, ik voel me nu even niet zo lekker.’ Ze ligt in bed in de woonkamer van haar zoon. De kat ligt dicht tegen haar aan, hij wijkt niet van haar zijde, kijkt me zelfs een beetje verstoord aan, als ik op het bed plaatsneem.

Ze was altijd al tenger, maar nu lijkt ze zo mogelijk nog kleiner en gerimpelder geworden. Haar huid is grauw en ze hapt naar adem. Vannacht was ze uit bed gevallen, en had ze niet meer zelf op kunnen staan. Daar was ze erg van geschrokken, maar nog had ze me niet gebeld.

Het afgelopen jaar heb ik haar bij ieder bezoek gevraagd of ze me wilde bellen als er wat was. En iedere keer beloofde dat ze dat zeker zou doen, maar zolang het allemaal nog goed ging met een paracetamolletje, ging ze de dokter niet lastig vallen.

Vorige week hebben haar zoon en ik tegen haar gezegd dat ze niet meer alleen kon blijven. Ze stond met haar wankele lichaam op een krukje de was in de wasmachine te stoppen en dat ging nog maar net goed. Ze liep al weken door haar flatje waarbij ze zich aan alles vasthield. Maar ze wilde nog zo graag. Zo graag thuisblijven, zo graag nog een keer naar het pannenkoekenhuis, nog een keer naar countrydansen. Dansen kon ze zelf allang niet meer, maar het was nog zo gezellig. Als ze thuis weg zou gaan, naar een hospice of zo, ging ze zeker dood.

En nu, nog geen week later, zegt ze voor het eerst tegen me dat ze zich niet zo lekker voelt. Haar vriendelijke ogen in haar gerimpelde gezichtje kijken me vermoeid aan. Zo wil ze het niet meer, ze kan niets meer. ‘Dat ik toch zo dood moet gaan’, zegt ze. Haar armen en benen zijn al koud, haar huid is grauw en klam, ze kan zich niet meer overeind houden.

Ik leg haar uit dat ik haar met een klein beetje morfine comfortabeler kan krijgen, en dat haar man op haar wacht aan de andere zijde. Terwijl de morfine inwerkt, ontspant ze zichtbaar. Een paar uur later kom ik weer bij haar. Ze is vertrokken naar gene zijde. Met een glimlach om haar mond en een huid zo glad als die van een baby.