Woudschotenconferentie

Allereerst een korte opsomming en samenvatting. 23-24 januari 1959. De Woudschotenconferentie. Onderwerp van gesprek in onder andere Medisch Contact. De functie van de huisarts werd als volgt omschreven: ‘Het aanvaarden van de verantwoordelijkheid voor een continue, integrale en persoonlijke zorg voor de gezondheid van de zich aan hem toevertrouwde individuele mensen en gezinnen.’ Nader gedefinieerd als ‘het opheffen, in hun uitwerking belemmeren en waar mogelijk voorkomen van stoornissen in de individuele of gezinsgezondheid’.

Zestig jaar later, op 21 januari 2019, worden deze kerntaken nader onder de loep genomen op dezelfde locatie. De drie ‘oude’ kerntaken (generalistische, persoonsgerichte en continue zorg) blijven overeind. Echter gezien de uitbreiding van het takenpakket van de huisarts anno 2019 is de term ‘generalistische zorg’ nu gespecificeerd tot ‘medisch-generalistische zorg’. Om ook de palliatieve zorg en ANW-diensten te kunnen blijven waarborgen, is samenwerking een absoluut vereiste.

Bovenstaande spookt al een aantal avonden door mijn hoofd. Hoewel ik namelijk gelukkig lees dat huisartsen nog steeds trots zijn op hun vak, zie en hoor ik ook de gebreken in de uitkomst van deze ‘nieuwe’ conferentie. Laten we de schuld vooral niet enkel buiten onszelf leggen. Met tig verschillende werkwijzen, werkverbanden, invulling van werktijden en overige eisen zijn we als huisartsen een lastig volkje.

Maar ook ik wil graag die medisch-generalistische, persoonsgerichte en continue zorg kunnen bieden. Eveneens aan de chronisch zieke, familieloze, ietwat eigenwijze, bejaarde, in buitengebied wonende man met oedeem in zijn benen. Dat kan ik echter niet alleen. Het eerder verkregen hulpmiddel voor zijn steunkousen kan hij door ziekte niet meer bedienen. Thuiszorg is nodig. Ik zal jullie alle telefoongesprekken besparen, maar vanwege personeelsgebrek bij de thuiszorg kwam het probleem toch weer op ons bordje terecht. Een aantal keren per week moest er visite bij hem worden gereden voor het zwachtelen van zijn benen. Uiteraard deden we dat met liefde, maar praktisch was het niet. Bovendien kost het veel tijd. Iets waar we sowieso met zijn allen een gebrek aan hebben.

Het blijft makkelijker om te bekritiseren in plaats van op te lossen. Ons als huisartsen probeer ik daarin niet ongemoeid te laten, maar naar een ander wijzen is eveneens gemakkelijker. Wie dan? Politiek? Zorgverzekeraars? De patiënt/consument? Of zijn we gewoon allemaal samen de boeman? Ook ik heb de wijsheid niet in pacht. Maar laten we hopen dat de theoretisch aangedragen oplossingen snel werkelijkheid worden.

En tot die tijd? Geniet ik in ieder geval van de kleine succesmomenten. Zoals de voorlopig laatste keer dat ik bij de man in kwestie visite reed. Vol trots en met een grijns van oor tot oor trok hij zijn broekspijpen omhoog: steunkousen! ’s Ochtends aangetrokken door thuiszorg gemeente A en ’s avonds uitgetrokken door thuiszorg gemeente B. Hetzelfde doel en dezelfde beperkingen. Het is geen kwestie van onwil. Wie de schoen past, trekke hem aan. Mogen we anno 2019 de tijd en de middelen krijgen om onze aangescherpte afspraken van 1959 na te kunnen komen?