Blogs & columns
Blog

Watertrappelen

Plaats een reactie

Vanochtend las ik in Trouw een stuk over een onderzoek van de Tilburgse Universiteit naar de relatie tussen financiële problemen en psychische klachten. De onderzoekers kwamen tot de niet echt opzienbarende conclusie dat die relatie bestaat.

Wie financiële problemen heeft, kan daar depressief of angstig van worden, maar omgekeerd kan het ook opgaan: wie depressief of angstig is en minder goed functioneert in het dagelijks leven, kan daardoor financieel in de knel komen. In het stuk benadrukte de hoofdonderzoeker dat er meer aandacht besteed zou moeten worden aan die sociale context bij de behandeling: het zou weleens zo kunnen zijn dat een behandeling niet echt aanslaat als de financiële problemen voortduren en een hoop energie opslurpen, waardoor iemand niet kan herstellen. Ook dat is niet echt nieuw. Wanneer gaan we nu eens dat biopsychosociale model waar Engel zo’n vijftig jaar geleden mee kwam, echt in praktijk brengen in de zorg, en misschien niet alleen daar, maar ook in onze samenleving?

Het is om depressief van te worden als je bedenkt dat de ggz nu al onvoldoende capaciteit heeft om mensen met psychische problemen te behandelen. En natuurlijk kun je je afvragen of al het psychisch onwelbevinden altijd maar behandeld moet worden. Maar een reden om pas echt depressief te worden is dat het aantal huishoudens dat financieel in de knel komt, al jaren aan het stijgen is. Door de inflatie dreigt dat aantal flink toe te nemen, al is die stijging nu iets minder dramatisch door de maatregelen die onze overheid eindelijk genomen heeft om de koopkracht te verbeteren. Maar dan nog leven er in ons welvarende land bijna een miljoen mensen onder de armoedegrens. Oké, vergeleken met Syrië waar 90 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft, lijkt het mee te vallen, maar het is en blijft toch wel echt beschamend. En dan blijft onze overheid maar hameren op de zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid van mensen. Als je wanhopig probeert je hoofd boven water te houden dan is het een illusie om te denken dat je zelf wel op de kant kan klimmen en vrolijk verder huppelt in de gewenste richting.

In het Integraal Zorgakkoord wordt daarom ook niet voor niets aansluiting gezocht bij het sociaal domein, maar hoe dat echt vorm kan krijgen en of het gaat leiden tot minder beroep op de zorg, is wel de grote uitdaging waar we voor staan. Soms heb ik het gevoel dat we blijven dweilen met de kraan open. Wie draait die kraan nu eindelijk eens dicht?

Lees ook
  • Henriëtte van der Horst

    Henriëtte van der Horst is huisarts niet praktiserend en emeritus hoogleraar huisartsgeneeskunde.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.