Wat kan er misgaan met onaangebroken oogdruppels?

Laatst bracht mijn partner een onaangebroken flesje oogdruppels terug naar de apotheek in de naïeve veronderstelling dat dat flesje wel weer aan iemand anders uitgereikt zou kunnen worden. Laat ik hem nu niet meteen uit de droom helpen, dacht ik, en het is hoe dan ook goed als de druppels op verantwoorde wijze worden afgevoerd en niet het riool ingaan. Dus ik liet hem gaan.

Hij kwam ontgoocheld terug: ‘Ze gooien het gewoon weg, dat is toch absurd!’ Ja, daar kon ik hem niet helemaal ongelijk in geven en ik probeerde hem uit te leggen dat we dat nu eenmaal, vanuit kwaliteits- en veiligheidsoverwegingen zo hebben afgesproken. Zijn vermoeden dat de farma-industrie hier wel weer achter zou zitten met een perfide verdienmodel heb ik weersproken. Want daar geloof ik in dit geval niet in, al kun je eindeloos debatteren over hoe de houdbaarheidsdatums van medicijnen, maar dat geldt ook voor voedsel, precies tot stand zijn gekomen en waarop ze berusten.

Ik was het helemaal met hem eens dat het absurd is. Er zijn heel veel redenen om nog eens goed te heroverwegen of we ook op dit front niet doorgeschoten zijn met onze veiligheidseisen en het uitbannen van elk denkbeeldig risico. Want wat kan er nu misgaan met een niet aangebroken flesje oogdruppels of een niet aangebroken doosje met strips medicijnen dat nog lang niet over de houdbaarheidsdatum is en waar ook geen specifieke bewaartemperatuur voor geldt. Ja, je kunt natuurlijk veronderstellen dat een of andere idioot erin geslaagd is om op uiterst subtiele en niet te detecteren wijze de oogdruppels te vervangen door een goedje waarmee je ogen weggebrand worden, of de medicijnen in de onaangebroken strips te vervangen door een giftig stofje, maar de kans daarop lijkt me misschien wel kleiner dan de kans op een kernwapenoorlog, om maar even bij de actualiteit te blijven.

Ik verzuchtte dus dat het uit duurzaamheids- en milieuoverwegingen, om nog maar te zwijgen over het groeiend tekort aan grondstoffen voor medicijnen, toch echt verstandig zou zijn om overgebleven, goed geconserveerde medicijnen niet weg te gooien maar ze te gebruiken (en ze dan niet naar andere landen doorsluizen vanuit ‘barmhartigheid’), maar dat daar wel een flinke ommezwaai in ons beleid voor nodig is. Tot mijn grote vreugde las ik een paar dagen later dat minister Kuipers in een kamerbrief liet weten dat hij langs maar liefst drie sporen wil nagaan hoe verspilling van medicijnen tegengegaan kan worden. Hij signaleert ook dat dat in ons overgereguleerde landje, en ook in Europees verband, geen sinecure is.

Op 7 maart wordt er een petitie aangeboden aan de Tweede Kamer om die verspilling tegen te gaan. Op de valreep heb ik die nog even ondertekend. Ben benieuwd hoelang het gaat duren voordat we echt duurzaam met onze medicijnen omgaan.