Wat een ramp!

Als ik door het achterste trappenhuis van ons ziekenhuis naar beneden loop moet ik altijd terugdenken aan de oranje brancards met patiënten erop die op de schouders van stoere soldaten naar beneden werden getild. Ik werkte nog maar een kleine week in het ziekenhuis, toen tijdens de afdelingsvisite een stroomstoring optrad en onder andere alle infuuspompen uitvielen.

Als een dolle probeerden we de paar accu’s die wel voldoende geladen waren te verdelen over de patiënten met de hardste indicatie ervoor. En ondertussen waren we bezig heel koelbloedig de rust te bewaren en patiënten en personeel gerust te stellen. ’s Ochtends hadden we al vóór de overdracht de straat blank zien staan en een forse golf water de kelders in zien lopen. In no time konden de ondergelopen liften die op -1 stonden niet meer omhoog. En klaarblijkelijk stonden de transformators ook in de kelder, wat leidde tot kortsluiting.

Wat er volgde was een ramp, maar tegelijkertijd ook de beste teambuilding ooit. Iedereen was behulpzaam en er trad een geoliede machine in werking van bereidwilligheid waarbij vele handen licht werk maakten. Ik leerde in één klap iedereen in het ziekenhuis van zijn beste kant kennen, van voedingsassistenten, tot hoofdverpleegkundigen tot vele arts-collega’s.

Binnen enkele uren stond er een indrukwekkende rij ambulances voor het ziekenhuis. Ik mocht mee met de eerste patiënt in de voorste ambulance naar het militair hospitaal in het UMCU, het ziekenhuis waarvan ik net afscheid had genomen. Ik kende het elektronisch patiëntendossier plus de weg en ik kwam derhalve goed van pas. De behulpzame collega’s van het UMCU die direct toeschoten, snapten niet waarom ik zo’n hesje met “gast” erop aanhad. ‘Hé, jij werkt toch hier?’ ‘Uh, nou ja, tot een paar dagen geleden.’

Diep in de nacht ben ik in mijn witte pak op klompen (meer had ik niet bij me) teruggereden met de laatste ambulance naar mijn nieuwe lege ziekenhuis. Mijn eerste nacht in één van de piketkamers zal ik nooit vergeten. Een griezelig spookziekenhuis zonder patiënten, zonder verpleging, zonder collega’s, met alleen bewakers die keurig rondjes deden om plunderingen te voorkomen. Het leegste ziekenhuis ooit, mijn nieuwe ziekenhuis.

De volgende dag mocht ik weer meedoen met een fantastische operationele uitdaging om samen met de (nieuwe) collega’s te zorgen dat onze patiënten elders geopereerd, opgevangen en bezocht konden worden. Hoe bijzonder dat we in zoveel (regio)ziekenhuizen met open armen werden ontvangen. Ik zag even een glimp van een ideale wereld, zoveel behulpzame handen, zoveel samenwerking, collegialiteit en zoveel liefde voor de zorg. Echt, de beste en meest uitzonderlijke teambuilding ooit. Al wens je zo’n watersnoodramp of welke ramp dan ook geen enkel team toe natuurlijk.

Lees ook:

Hard nodig: oefenen voor een ziekenhuisramp