Waar is mijn patiënt?

Nietsvermoedend loop ik over de afdeling op zoek naar de patiënten die ik gisteren heb geopereerd. Als ik bij de balie kom, zie ik dat het digitale bord met de namen en de naambordjes van de kamers is verdwenen. Dit is een nieuw element in mijn carrière. Het zoeken van mijn patiënt.

Noodgedwongen loop ik de kamer binnen waar mijn patiënt hopelijk ligt en roep van armoede de naam. Helaas verkeerde kamer. Rust verstoord en ik sla een puddingfiguur.

Volgende kamer. Gelukkig, daar staat nog een naam op het bed. Ik heb mijn patiënt gevonden; nog twee te gaan. Je zou er toch niet aan moeten denken dat dit een spoedgeval betrof zoals een reanimatie? Bij navraag wat de reden is van de huidige situatie blijkt de oorzaak een nieuwe Europese privacywetgeving. Als ik wil weten waar mijn patiënt is, kan ik dat altijd aan de secretaresse bij de balie vragen, word ik gerustgesteld. En ’s nachts dan? En als ik er binnen een paar seconden moet zijn?

In onze Nederlandse ziekenhuizen zijn tegenwoordig twee woorden waardoor we geobsedeerd zijn geraakt: privacy en veiligheid. Als een van deze twee fenomenen in het geding lijkt te zijn, worden we snel nerveus. Het is ook lastig te leven in het beste zorgstelsel van de wereld. We kunnen onze behoefte aan heroïek niet meer goed kwijt.

Daarom hebben we nu gelukkig privacynieuws, privacywaakhonden en datalekmeldingen. Deze heftige taal klinkt bijna alsof je levens aan het redden bent. 

Ik begin mij sterk af te vragen of onze patiënten niet juist die vorm van privacy zouden willen opgeven, waarbij ze makkelijk vindbaar zijn voor hulpverleners. Onze patiënten komen hier meestal voor een operatie in verband met kanker, een potentieel levensbedreigende aandoening waarbij privacy vaak de laatste prioriteit is. Belangrijker is vaak een complicatieloos traject of een goede PA-uitslag. Bovendien, hoeveel privacy heb je eigenlijk als je met vier personen lief en leed deelt op een kamer? Braken, de pruttelende geluiden van stomata en de geuren van ontlasting en urine deel je met elkaar. Maar aan de andere kant, hoe veilig is het eigenlijk als de dokter je ’s nachts niet meer kan vinden als je in een sepsis aan het raken bent? Van mij mag de dokter dan zelfs mijn pincode hebben. Vind mij en red me, zou ik zeggen.

Ik ga nog eens bij mezelf te rade: wat is privacy nu eigenlijk? Dit niet-Nederlandse woord waardoor wij zo geobsedeerd zijn geraakt, is in de jaren vijftig vanuit Engeland geïmporteerd. De Van Dale omschrijft privacy als de persoonlijke vrijheid, het ongehinderd, alleen, in eigen kring of met een partner ergens kunnen vertoeven.

Een ziekenhuis is volgens velen nog steeds een gebouw waar veel zieke mensen liggen en je liever nooit komt. Deze Van Dalen-privacy is dus niet ons sterkste punt, maar wij hebben weer andere dingen waar we goed in zijn, zoals… zo veilig mogelijk zieke mensen behandelen!