Blogs & columns
Blog

Vriendschap

2 reacties

‘Elf maanden geleden lag je nog op de ic, hup, lopen met die beentjes.’ Dat zeg ik tegen mijn vriend tijdens de 37ste kilometer van de marathon. Een paar kilometer eerder had ik het moeilijk gehad, maar nu voelde ik me prima, terwijl hij het zwaar had. En even schoten we allebei weer vol. Wat was het een jaar geweest. Net na zijn val een gesprek gehad met de neuroloog waarin ons verteld werd dat we rekening moesten houden met het feit dat hij nooit meer de oude zou worden, en hoe hij zou herstellen, het was allemaal nog heel onzeker. En daarna een hele periode met voorzichtige stappen naar herstel, niet altijd even snel, niet altijd even stabiel, maar langzaam vooruit.

Veel verder vooruit dan we in het begin hadden durven hopen. Kon hij weer werken? Hij ging weer werken. Minder uren, rustiger, maar kwalitatief niet minder. Niet meer dezelfde persoon, emotioneler, minder stabiel, maar ook daarin zeker niet een minder persoon.

Onze vriendschap werd steviger. We waren allebei op ons hoofd gevallen, de een wat minder dramatisch dan de ander, maar toch. We merkten allebei dat een lange duurloop fijn was voor dat hoofd. Niet door de stad, maar in de natuur, in rust. We liepen vaker samen. Pratend over beperkingen, veranderingen sinds de val, de struggle tussen wie je wilt zijn en wie je nog kunt zijn. Is het nog voldoende, vinden wij het nog voldoende? Met natuurlijk de realisering dat het allemaal veel erger had kunnen zijn, en dat we geluk hadden gehad. Maar ook veel ruimte voor verdriet, voor rouw. Om dingen die we verloren zijn, die we niet meer op kunnen pakken, die onherroepelijk met die val tot een verleden behoren. En daarin, voelde ik, door de parallel, een oneindig begrip.

Niet: je doet nog steeds zo veel, bent nog steeds zo druk, kijk wat je allemaal wel doet, als je een tandje langzamer moet, is het nog steeds genoeg. Geen uitleg nodig over de frustratie van een afgezegde intervisie of een project dat je moet laten lopen. Geen verklaring nodig voor het verdriet over een verjaardag of feest waar je niet bent geweest. Gewoon begrip.

En na kilometers dit bepraat te hebben, erachter zijn gekomen dat huilen en hardlopen tegelijk een kunst op zich is, en het lopen in tevreden stiltes door mooie natuur, kwam de bekroning. De finish van de Two Rivers Marathon in Zaltbommel.

Waar?

Zaltbommel.

Want de drukte van Rotterdam en Berlijn is voor team brain-damaged iets te druk. Maar 42 kilometer is ook in Zaltbommel 42 kilometer. Samen over de finish. Een bekroning. Wat een jaar!

Meer van Marieke Dijkzeul
  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.