Blogs & columns
Yolande de Kok
Yolande de Kok
2 minuten leestijd
Blog

Voor mij is het gemakkelijk, want ik heb een hond

2 reacties

Een paar keer per week ben ik op familiebezoek in een kleine zorginstelling, bedoeld voor ‘mensen met geheugenproblemen’ zoals het eufemistisch heet. Ik ken de mensen die er wonen inmiddels redelijk goed, althans de mensen die zich in de huiskamer laten zien en ik ken het karakteristieke gedrag van sommigen: het rondjes lopen achter de rollator, het roepen. Ik weet op voorhand welke gesprekken we zullen voeren: ‘Hoe oud is die hond, mevrouw?’ Voor wie in zo’n huis woont is leeftijd belangrijker dan naam. ‘Zie hem eens schrander kijken! Heeft hij nog broertjes en zusjes?’

Voor mij is het gemakkelijk om in gesprek te raken, want ik heb een hond: een kleine hond die op schoot kan zitten en zich graag laat aanhalen en die daarmee alle kwaliteiten heeft waaraan een goede aaihond moet voldoen. Ik zag een begin van een glimlach bij iemand met een starre mimiek, ving een verstaanbaar woord op van een ander die nooit sprak en werd door iemand die nooit buitenkwam gevolgd tot in de binnentuin.

Mijn enthousiasme over de kwaliteiten van mijn hond werd niet gedeeld door de hondenbescherming, waar ik ons wilde aanmelden als vrijwilligers voor een bezoekproject. ‘Hoe oud is de hond, mevrouw?’ ‘De hond is 11 jaar.’ Dat werd te oud bevonden. In de kleine zorginstelling waar leeftijd niet telt, doet ze echter haar nuttige werk.

Hoe moet ik mijn eigen regelmatige bezoeken noemen? Vrijwilligerswerk, omdat ik de hond immers door verschillende mensen laat aaien? Mantelzorg, waar sommigen ook bezoek toe rekenen, omdat er immers altijd wel wat zaken te regelen zijn, of (met een knipoog) een vorm van meditatie? Zeker in de zomer, als we in de tuin zitten, zijn bezoeken soms heerlijke uren waarin de tijd niet telt, waarin er niets gedaan of gedacht hoeft te worden en waarin de woorden zich als mantra’s herhalen (‘hoe oud is die hond, mevrouw?’). Die middagen, waarin het er alleen maar om gaat om er te zijn, lijken soms een vorm van zen.

Gelukkig hebben de wandelaars met alpaca’s en ezels, de varkensknuffelaars, de geitenyogi’s en de bezoekers van kattencafé’s het koffiedrinken met dementerenden nog niet ontdekt, gehypet en vercommercialiseerd. Maar ik gun het alle familieleden, ook zij die een bezoek al gauw te lang vinden duren en de verplichte bezoeken het liefst als mantelzorg afschrijven, om te kunnen ervaren hoe fijn het kan zijn om je hele rationale bewustzijn en je sociale rol even te kunnen afleggen.

En natuurlijk is dat voor mij gemakkelijk, want ik heb een hond.

Meer van Yolande de Kok

dementie dieren
  • Yolande de Kok

    Yolande de Kok is psychiater. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.B.E. Hulshof

    GGZ-arts, Wolfheze

    Als de Hondenbescherming zo belachelijk reageert, dan zet ze zichzelf op een zijspoor. Bureaucratie lijkt voor de betrokken medewerker van de Hondenbescherming belangrijker te zijn dan het welzijn en de belangen van de doelgroep. Om als vrijwilliger ...te werken zoals Yolande de Kok beschrijft heb je echt niet zoiets als toestemming of ondersteuning van de Hondenbescherming nodig. Het is voldoende om afspraken te maken met de directie van deze instelling of soortgelijke instellingen.

  • E.J.W. Keuter

    neuroloog, Aruba

    De hondenbescherming. Wat een giller.

    Wat een land

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.