Blogs & columns
Blog

Voor Menno en de jeugdzorg

5 reacties

Ik sta in de cel met een jochie van twaalf jaar die aangehouden is voor poging diefstal. Hij uit zich nu suïcidaal en bonkt met zijn hoofd tegen de muur. Wat moeten we hiermee, dok? vraagt de agent. Hij is aangehouden omdat hij met een vriendje een laptop bij de buren wilde stelen en werd betrapt. De buurman was thuis. Niet heel handig natuurlijk en zijn moeder, die ik van tevoren even spreek, vertelt dat hij zwakbegaafd is. En zijn vader sloeg hem altijd, die heeft nu een contactverbod. De jongen zit nu voor de tweede keer in een week bij de politie.

Ik zeg hem gedag en hij kijkt me behoedzaam aan zonder iets te zeggen. Op mijn glimlach reageert hij niet, misschien vanwege mijn mondkapje. Ik vraag hoe het gaat, hij antwoordt niet. Het enige dat hij even later kwijt wil, is dat hij thuis wil slapen. Mijn jonge vaderhart breekt. Ik loop terug naar zijn moeder.

Zij geeft mij het nummer van het Ouder- en Kindteam (OKT). Ik krijg een mevrouw aan de lijn die zijn verhaal goed kent. Getraumatiseerd, kwetsbaar LVB-jongetje, moeder kan de zorg niet goed meer aan. Hij is bekend bij de kinderpsychiater. Die wilde hem vorig jaar behandelen met medicatie om hem wat rustiger te krijgen. Hij weigerde omdat hij het allemaal niet vertrouwde. Hij kwam afspraken niet meer na, raakte uit beeld en de situatie begon te ‘escaleren’, met steeds meer politiebemoeienis. Wat nu? De OKT-mevrouw gaat overleggen met de kinderpsychiater, misschien kan die hem zien. Hopelijk is de wachtlijst niet al te lang, zegt ze nog.

Zulke jongetjes zie ik geregeld, het zijn accidents waiting to happen. Geen connectie met de ouders, geen vertrouwen, dus alles leren door ondervinding. Alle regels en wereldse wetten zelf ontdekken, samen met andere onbegeleide en eenzame jongetjes. Schade en schande, eenzaamheid en verdriet. Soms leidt het tot interessante, creatieve levens, maar de meesten raken toch min of meer chronisch in de problemen.

Die kunnen we niet allemaal voorkomen of oplossen, maar de zorg voor kwetsbare jongeren, hun enige vangnet, staat enorm onder druk. Ik beschrijf deze casus ook als ondersteuning van Menno Oosterhof: ‘Je kunt medische zorg voor kinderen met psychiatrische aandoeningen niet organiseren als een gemeentelijke voorziening’. Hartgrondig mee eens. Ik heb 25 jaar ervaring met gemeenten en er zitten veel kundige, leuke mensen, maar van gezondheidszorg hebben ze geen verstand. De jeugdzorg zit in een verkeerde structuur en moet terug naar een landelijke regeling.

En hoe het zo heeft kunnen mislopen heeft ook nog interessante forensisch-geneeskundige aspecten: in weerwil van zo’n beetje alle deskundigen op het gebied van jeugdzorg wordt een politiek besluit genomen, waardoor voorspelbaar problemen ontstaan. Dat roept de vraag op: is hier nalatig gehandeld? Het zou een parlementaire enquête waard zijn.

lees meer van Jeroen timmerman
  • Jeroen Timmerman

    Jeroen Timmerman is forensisch arts en werkt bij de GGD in Amsterdam  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Jeroen Timmerman

    forensisch arts, Amsterdam

    Dag Menno, misschien dat ik door mijn werk te snel denk in termen van het opsporen en voor de rechter brengen van verdachten. Maar gezien de massieve schaal waarop het werkveld is genegeerd lijkt me een enquête, of enig ander grondig onderzoek, hier ...zeker niet misplaatst. Je klinkt in elk geval redelijk positief over de ontwikkelingen, het zou mooi zijn als het lukt en ik help het je hopen.

  • Henk van der Pol

    psychiater, Heerenveen

    Mooie column, verdrietig verhaal.
    Maar nou net niet een pleidooi tegen die vermaledijde jeugdwet lijkt me. Zoals de situatie hier geschetst wordt moeten we die maar niet psychiatriseren.

  • menno oosterhoff

    Psychiater, Thesinge

    Beste Jeroen
    Wat een eer dat je mij in de titel van je blog noemt !
    Een parlementaire enquete: Tja we hebben toen als genoemd dat die er misschien nog wel eens zal komen. Ik zit er zelf niet op te wachten. Weer nieuwe kamerleden, die oordelen over ...de fouten van hun voorgangers, zonder dat ik weet of de politiek ervan leert.
    Wel was het met het aannemen van die jeugdwet uitzonderlijk hoe de massale kritiek vanuit het veld en de petitie van 96000 en zelfs een ongevraagd negatief advies van de KNAW gepareerd werd met holle frasen en nooit uitgeprobeerde probeersels. Ik heb er sindsdien wel meer moeite mee dat politici vaak zo weinig inhoudelijke kennis hebben.
    Nu wordt er extra geld te beschikking gesteld, en inmiddels kost het allemaal al veel meer dan de bezuinigingen ooit hebben opgeleverd. Maar dit stelsel is niks, is nooit iets geweest en zal nooit wat worden. We moeten terug naar centraal. Niet dat alles toen ideaal was, maar het was wel beter dan nu.
    ik begin te geloven dat het er ooit van zal komen. Daar heb ik meer plezier van dan van een eventuele parlementaire enquete.

  • Annette van Zeist

    psychiater, Nieuw-Zeeland

    Hoe is het met dat jongetje verder gegaan? Als er niets wezenlijks verandert is zijn carrière zeker: hij wordt een van die net 18 jarige licht verstandelijke gehandicapte jongens in de gevangenis met veel gedragsproblemen. Misschien kan hij dan wel ...hulp krijgen...

  • Dolf Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, Rotterdam

    Een blog om eens heel goed over door te denken ! Zowel over dit soort casuïstiek, als over de gemaakte beleidskeuzes

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.