Viersterrendienst

Ik heb er net een 12-uursdienst op zitten en fiets met een blij gevoel naar huis. Dat euforische momentje waarop je de deuren van de wachtpost uitloopt, de ochtendlucht proeft, je longen vol zuurstof zuigt, op de fiets stapt en plots een overweldigend gevoel van vrijheid ervaart terwijl een zacht briesje door je haren strijkt.

Het was een lange dienst op de huisartsenwachtpost. Samen met chauffeur Wendy had ik visitedienst en we hebben weer goed werk verricht. Leuke dingen meegemaakt (weerzien met een oude vriendin in het dorp van mijn jeugd), heftige dingen (agressieve man in de politiecel moeten bezoeken, hij was gelukkig uitgeraasd) en the usual stuff (koorts, pijn, ongerustheid). Huisartsenwerk.

Niets dan voordelen aan deze langere diensten. Goed gewerkt en lekker geslapen. Het opgemaakte bedje stond al klaar en er lagen schone handdoeken gereed (nee, ik heb geen gebruik gemaakt van de douche en de handdoeken). En assistente Titia kwam me nog even vragen hoe laat ik gewekt wilde worden voor ik onder de lakens kroop. Alleen het glaasje versgeperste jus ontbrak eraan, en ik moest op mijn tong bijten om niet te zeggen dat ik het eitje bij mijn ontbijt het liefst ‘sunny side up’ wilde hebben.

Hier in Vlaanderen zijn de diensten heel anders dan die ik vroeger in Tilburg deed: als ik daar de zaterdagavond dienst had, begon die al om kwart voor vijf, zodat ik het gevoel had dat mijn weekend zaterdagmiddag al om was. Rond een uur of drie nog snel onder de douche en mijn tas inpakken, en dan met hangende schoudertjes naar de post, waar de mensen gegarandeerd alweer met de benen buiten hingen en ik tot bijna middernacht in hoog tempo consulten draaide met het gevoel aan de lopende band te staan. Vervolgens ruim na middernacht uitgeknepen thuiskomen waar ik zo moe was dat ik niet vóór twee uur in mijn bed raakte. Decompressie heeft tijd nodig. Maar dat was dan weer niet bevorderlijk om de zondag aan te vatten: met een katergevoel stond ik op en zo was ook half mijn zondag al ingepikt.

Nee, dan dit: zolang de menselijke maat nog een beetje mag meespelen, blijkt een 12-uursdienst dus minder ingrijpend dan een 7-uursdienst. Is dat niet vreemd? Die menselijke maat miste ik in Tilburg heel erg. Zoals dat vreemde verbod op een uiltje knappen tijdens een nachtdienst. Zijn dokters dan geen mensen die na een hele dag plus nacht werken behoefte hebben aan rust? Geregeld ben ik op de terugrit naar huis aan de kant gaan staan om even de ogen te sluiten. Soms was ik een gevaar op de weg, dat kan ik niet ontkennen.

Alle gekheid op een stokje: ontbijt is niet inbegrepen. Heerlijk wel dat ik op deze manier gewoon nog een heel weekend heb: mijn dienst gaat pas zaterdagavond om 20 uur in en omdat ik een paar uurtjes heb liggen pitten, hoef ik de zondag ook niet brak op de bank door te brengen. Ik heb gewerkt én ik heb lekker weekend kunnen houden. Dat weekend had nog een extra bonus in petto: het was alweer zo’n schitterende zomerdag, we zouden het bijna normaal gaan vinden.

Op deze manier nachtdienst doen? I could get used to it. Of: als het dan toch moet, dan maar liever zo.