Vier-weken-termijn - Désirée Hairwassers

In 2007 kreeg ik de diagnose borstkanker. 36 jaar. Grote tumor. Slechte prognose. Ik zal u het hele verhaal besparen. Na alle behandelingen begon het gewone leven weer, maar in de praktijk bleek dat leven helemaal niet zo gewoon meer. De angst voor uitzaaiingen reisde als een stalkende ex met me mee.

Van kanker krijgen werd ik een beetje neurotisch. Ik voelde overal bobbels en plekken. Alle klachten die ik kreeg, bracht ik toch in eerste instantie in verband met kanker. Mijn zus, die ook borstkanker kreeg, zag bij al haar vriendinnen verdachte moedervlekken. Zo’n angstige ervaring vertekent je risico-perceptie.

Op een dag voelde ik iets. De specialist voelde het ook en stuurde me door voor een biopt. De dag dat mijn man en ik de uitslag kregen, zei de arts: Benigne, het is benigne. Ik voelde me opgelucht, maar mijn man zat vol spanning te wachten hoeveel kanker nou eigenlijk ‘benigne’ was. Ik dacht dat het met deze geruststelling wel klaar was, maar ik had me niet ingesteld op de lichamelijke uitputting, die de stress met zich mee had gebracht. Alsof er een vrachtwagen over me heen gereden was. En dat met goed nieuws.

De tijd tussen het ene Periodiek Angstige Moment (door mij ook wel PAM genoemd) en het andere angstige moment werd door de jaren steeds langer. De wetenschap dat er bij borstkanker geen haast is om uitzaaiingen op afstand te vinden en dat het zonder klachten geen zin heeft ernaar te zoeken, omdat je niet langer leeft als ze eerder gevonden worden, gaf houvast. Ik stelde voor mezelf de vier-weken-termijn in omdat ik onmogelijk elke nacht in een MRI apparaat kan gaan slapen. Met klachten wacht ik minimaal vier weken(tenzij echt acuut natuurlijk). De meeste klachten zijn dan weg en als het toch slecht nieuws moet zijn, dan hoor ik dat liever later dan eerder. Ik besloot ook niet meer naar standaard controles te gaan. Ze hebben medisch gezien geen meerwaarde en als ik vragen heb, kan ik altijd een afspraak maken of een andere manier vinden om antwoorden te krijgen.

Vorig jaar kreeg ik, zoals veel mensen, de griep. Iedereen met die griep hoestte, maar ik dacht ook: Het zullen toch geen longuitzaaiingen zijn hè? Ik wilde er best mee naar de huisarts, maar mijn angst was dat hij zou zeggen: “Voor de zekerheid, ‘met jouw geschiedenis’, wil ik je toch even doorsturen.” Ikzelf wilde niet doorgestuurd worden. Ik wilde vier weken wachten. Ik ging pas toen ik bedacht had dat ik ook Nee kon zeggen tegen doorsturen en een longfoto. Gelukkig stelde mijn huisarts geen verwijzing voor, maar een pufje. De griep ging vanzelf weg, het hoesten en de angst ook.

Ik heb leren flirten met de angst. De vier-weken-termijn instellen helpt mij. Een oncologieverpleegkundige, die zelf ook kanker had gehad, zei: “De behandelingen tegen kanker kun je managen als een project, maar leven na de diagnose, dat is elke dag topsport.” En zo is dat precies.

Désirée Hairwassers is gezondheidswetenschapper en borstkankerpatiënte/-activiste. Ze blogt vanuit patiëntenperspectief.