Verstoor vooral een keer het spreekuur van de huisarts!
4 reacties
‘Eefje, er stond net een meneer aan de balie die aangaf nu een huisarts te moeten spreken, hij klonk heel boos dus ik heb hem maar in de wachtkamer neergezet’.
Ik ben halverwege mijn ochtendspreekuur als de assistente mijn kamer binnenloopt met deze mededeling. Kan ik hem meteen binnenroepen? Ik zie zijn naam er al bijgeplaatst in mijn agenda en betrap mezelf erop dat ik geïrriteerd raak. Waarom belt deze patiënt niet gewoon voor een afspraak? Wat is er nu zo dringend dat niet kan wachten? Maar ook: waarom denkt deze patiënt dat hij mijn spreekuur zo kan komen verstoren?
Ik loop kordaat richting de wachtkamer en neem mij voor hem zo snel mogelijk weer de deur te wijzen als het niet urgent is, ik wil mijn andere patiënten niet laten wachten.
Een oudere man loopt met mij mee en nog voordat hij plaatsneemt in mijn spreekkamer begint hij te praten. ‘Dokter, ik ben zo enorm boos, sorry, ik wist niet waar ik naartoe moest!’ Ik laat een stilte vallen en hij steekt van wal. Vanochtend heeft hij een conflict gehad met zijn partner. Het ging over de vuilniszak die buitengezet moest worden, hij was het vergeten. Ze heeft erg tegen hem geschreeuwd, hij vond het onredelijk. Uit woede is hij van huis weggelopen en besloot de huisartsenpraktijk binnen te lopen. Waar ik een minuut geleden nog vooral geïrriteerd was en dit consult snel wilde afwerken, zakt dat gevoel weg bij de aanblik in zijn ogen. Ik snap nog niks van zijn hulpvraag, maar de reden van komst is duidelijk: deze meneer is wanhopig en heeft een luisterend oor nodig.
Vorig jaar is de ziekte van Parkinson bij hem ontdekt. De laatste maanden beweegt hij moeizamer, maar ook in zijn hoofd zijn er dingen veranderd. Op gebied van organisatie, zelfzorg en initiatief levert hij in. Frustrerend voor hemzelf, maar ook voor zijn partner. Zij wordt boos als de huishoudelijke taken verkeerd of niet uitgevoerd zijn, hij voelt zich onbegrepen en zoekt erkenning voor het feit dat hij ziek is.
Zijn verhaal raakt me. We spreken af dat ik thuis langskom over een paar dagen om er in het bijzijn van zijn partner verder over te praten. Hij kijkt me opgelucht aan, verontschuldigt zich nogmaals voor het storen en verlaat mijn spreekkamer. Ik kijk op mijn computer; dit gesprek heeft zeven minuten geduurd.
Het besef komt pas als ik enkele consulten later weer volledig ‘op schema loop’ en merk dat ik me schuldig voel. Hoezo deed ik vooraf zo moeilijk? Waarom had ik bij voorbaat de gedachte dat mijn tijd te kostbaar zou zijn voor het verhaal van deze patiënt? Wat zegt dat over mij? Of zegt het iets over de (tijds)druk waaronder ik als huisarts sta tijdens mijn werkdag?
Met de huidige norm van overvolle spreekuren kan het een uitdaging zijn enerzijds snel en adequaat medisch te handelen, maar daarnaast ook tijd te nemen voor het verhaal van je patiënt. Een extra hulpvraag of patiënt voelt dan snel als een belasting of verstoring van het strak geplande schema. Tegenstrijdig, want het was juist déze onderbreking vandaag die mij deed stilstaan. Als huisarts ben je regelmatig degene waar iemand zijn hart kan komen luchten of datgene durft te zeggen wat je nergens anders kwijt kunt. Kwetsbaar, en iets wat moed vergt voor de patiënt. Aan ons de taak om op zo’n moment niet al te efficiënt te willen zijn en even stil te durven staan in de drukte, het levert vaak een hoop op. Bedankt voor het storen!
ook van Eefje Suntjens
A. Vrielink
huisarts
Prachtige reflectie en zo invoelbaar, dank je wel!
E.C.M. Moons
Huisarts, Hedikhuizen
Eefje, je raakt de juiste snaar, dank, dank! Wij hebben een bijzonder vak!
G.J. Bos
revalidatiearts
prachtig en waardevol. Dank
P.J.T. Pulles
Huisarts , Nijmegen
Mooi, dank