Blogs & columns
Blog

Vergeleken met Theo heb ik nog een lange weg te gaan

2 reacties

Laatst waren we op vakantie in een resort in Portugal. Zon, zee, zwembad en pannenkoeken met chocopasta als ontbijt. Er gaat weinig boven deze combinatie voor kleine meisjes en daarmee dus ook voor ietwat vermoeide ouders.

Zodra we het resort binnenkomen, stapt er een jonge man op ons af. Bruine kop, stoppelbaardje en niet ouder dan 30. ‘Hallo guys, my name is Theo. I’m the chef of this resort. Had a nice flight from Amsterdam?’

Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte. De grote baas, jonger dan ik, staat ons zelf welkom te heten bij de receptie? En weet dat wij uit Amsterdam gevlogen zijn? Het was nog maar het begin. Gedurende de week heb ik Theo elke dag gezien. Elke dag. Hij stond op een vaste plek voor de lunch en het diner. Hij vroeg hoe onze dag geweest was en of we het naar onze zin hadden. Ook sprak hij even met al het personeel dat voorbijkwam. Altijd met een vriendelijke lach. En toen mijn dochtertje per ongeluk een glas liet vallen, was hij er als de kippen bij om haar op te tillen tussen de glassplinters.

Het resort waar wij zaten, biedt plaats aan honderden gasten uit alle uithoeken van de wereld. Ik had het gevoel dat er voor al die gasten ook minstens honderden personeelsleden rondliepen, variërend van kok tot yogaleraar (niet dat we daaraan toegekomen zijn, maar ze waren er wel). Theo was hun chef of leidinggevende.

Ik was diep onder de indruk en knoopte een praatje met hem aan. Rond zijn ogen zag ik enige tekenen van vermoeidheid. Ik moest goed kijken, maar ik zag het wel. Goed verstopt in een op zijn gezicht gebeitelde glimlach. Het is een loodzware job, officieel zes dagen per week maar voor hem zeven, vertelde hij. Wel supergaaf om te doen. Hij was de jongste chef van de keten en dit was zijn eerste post. Hij had een mooi kantoor, maar hier op de vloer is waar het gebeurt. Daar wilde hij zijn. Zichtbaar voor al zijn gasten en al zijn personeel.

Er werkten inderdaad honderden mensen uit de hele wereld in het resort. Merendeel door hemzelf aangenomen: daar worden de wintermaanden voor gebruikt leerde ik. Zijn werk was drie maanden crew samenstellen, een halfjaar knallen en daarna even opladen. En ja, hij was eindverantwoordelijk voor dit miljoenenbedrijf.

Vaak stond er een andere jonge man naast hem: zijn PA en rechterhand. Hij kon onmogelijk alles zelf doen, maar wilde wel het gezicht zijn van het resort en een voorbeeld voor zijn crew. En dat deed hij met verve. Toen we op zaterdagochtend om 7 uur vertrokken, stond hij ons uit te zwaaien.

Wat beschaamd denk ik aan mijn eigen job. Nog steeds kost het weleens moeite om langs een patiënt te lopen na een operatie (kan ook morgen, ik heb toch de familie gebeld en de aios is al langs geweest). Nog steeds zijn onze poliassistentes regelmatig beter gehumeurd dan ik (ze zijn namelijk altijd goed gehumeurd en daarmee een uithangbord voor onze afdeling). En nog steeds leg ik regelmatig aan onze aiossen uit dat ze eerst langs de patiënt moeten lopen voordat ze in de patiënt mogen snijden. Vergeleken met Theo heb ik nog een lange weg te gaan.

Het goede nieuws is dat vakantie weer nieuwe inzichten geeft. Over wat we als dokters kunnen leren van deze vorm van hospitality en leiderschap. Of laat ik het maar bij mezelf houden: wat ik kan leren van Theo, want er zijn vele collega’s die dit ongetwijfeld beter doen. Alleen al daarom was het goed om even op vakantie te zijn geweest.

Lees ook
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • H. van der Pol

    psychiater, Heerenveen

    Beste Marijn, je bewondering voor deze Theo is groot, je schuldgevoel als je jezelf met hem vergelijkt evenzeer begrijp ik.
    Dan toch een paar relativerende woorden om een en ander in een ander perspectief te zetten. Ik ken Theo niet, jij hebt hem va...n nabij meegemaakt, maar wat ik van een afstand meen te zien vind ik wel wat zorgelijk. Ik zie dat je een ongetwijfeld zeer innemende, doch onmiskenbaar perfectionistische en controlebehoeftige man schetst die het iedereen overal naar de zin wil maken. Een pleaser. Iemand die zichzelf, zijn eigen behoeftes, grenzen en beperkingen lijkt weg te cijferen. Iemand die daardoor wel eens onherroepelijk op een lelijke burn out zou kunnen afstevenen.
    Dienstbaarheid, goedgehumeurdheid, beschikbaarheid: maak er geen doel van. Ze zullen zich zelf wel aandienen in die mate die je kunt bieden op het moment dat de situatie daarom vraagt. Dan geef je precies wat je kunt bieden. En dat is precies genoeg.

  • A.M.H. Vergeer

    Internist, Utrecht

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.