Verboden voor vvips

Na een paar jaar in de Verenigde Arabische Emiraten gewoond en gewerkt te hebben, ben ik ondertussen wel gewend geraakt aan deze bijzondere omgeving met een groot deel aan excessief rijke families. Ik schat in dat veel van de lezers op de televisie of online wel de filmpjes hebben gezien over de grote paleizen, de jachten, paarden en luxe Italiaanse sportwagens. Niks is te gek in Dubai, en mensen laten graag zien dat het goed met ze gaat.

De personen uit deze populatie zijn dikwijls ook gewend overal een first class behandeling te krijgen. In de winkels, restaurants, maar ook in een ziekenhuis of kliniek. Deze patiënten worden bij ons als vvip geclassificeerd, de zogenaamde very very important persons. Hiervoor zijn in een aantal ziekenhuizen speciale afdelingen ingericht; privéliften, vloeren met mooi marmer, kamers groot en luxe, die niet onderdoen voor een vijfsterrenhotel. Deze klinieken worden gepositioneerd in het luxury healthcare-segment 1.

Zo hadden wij laatst een vvip-dame in onze kliniek, ze was een telg uit een bekende lokale familie, en veel van onze medewerkers wisten precies wie ze was. Maar ook haar reputatie: erg veeleisend, weinig begripvol, en een heel kort lontje. Mede dankzij haar immer aanwezige entourage van assistenten, bodyguard en nog wat andere individuen trekt ze de nodige aandacht. Bij de balie begint echter het te korte lontje al op te branden: ‘Ik eis nu een consult met dr. Bais, ik ben een vip en ga niet wachtten’, commandeert ze op hoge schrille toon door de ruimte. De baliemedewerkers proberen me tevergeefs te bellen, omdat ik net met een procedure bezig ben. Wij hebben vrije inloop, maar als een dokter bezet is, dan zal een inlooppatiënt(e) gewoon op zijn/haar beurt moeten wachten. Mijn verpleegkundige antwoordt dat het zeker nog een halfuur gaat duren. Mevrouw vvip (geen urgentie, geen afspraak en vrije inloop) ontsteekt in een onredelijke woede en met stemverheffing begint ze het personeel te bedreigen, zelfs de clinical manager heeft moeite haar te bedaren en bij zinnen te brengen.

Ik hoor het tumult door mijn kamerdeur heen en overleg met de patiënt dat ik even moet interveniëren buiten. Resoluut loop ik naar de balie waar mevrouw vvip met rood hoofd staat te wachten. Ik neem haar mee naar een lege consultatiekamer, samen met de clinical manager. En vertel haar dat wij omgangsregels hebben in onze privékliniek, die gebaseerd zijn op respect en fatsoen, en dat elke vorm van agressie jegens het personeel gerapporteerd zal worden aan de politie. ‘Als u dat niet respecteert, dan kunnen wij u helaas niet behandelen” vertel ik haar op rustige maar duidelijke toon. Mevrouw vvip kan het echter niet laten en brult haar riedeltjes weer. Ik herhaal ons standpunt nog een keer, helaas zonder effect. Na een blik van verstandhouding met mijn clinical manager ga ik weer terug naar mijn patiënte. Aangezien mevrouw vvip haar gedrag niet wil aanpassen, wordt haar een toegangsverbod tot onze kliniek opgelegd. Zwijgend stapt ze op en met een klik op haar vingers commandeert ze haar troepen het pand te verlaten. Tot grote opluchting van het personeel zijn we een ervaring rijker en een vip armer. Het is goed zo.

1. https://www.forbesmiddleeast.com/en/the-luxury-hospital-a-new-niche/