Van het bitse type

Al eerder meldde ik dat de bureaucratie hier op Aruba van het bitse type is. Zoals collega Bonte opmerkte zijn baliemedewerkers hier geïmporteerd van Alcatraz. Dat heeft een functie. In het Caribisch gebied moet je streng zijn, anders maken mensen gemakkelijk misbruik van een situatie. Vergeet niet dat Aruba als enig niet-Nederlands land binnen het koninkrijk goeddeels zijn eigen broek ophoudt. Toerisme bloeit hier. Geld rolt en Aruba rocks. Wij hebben een prachtig nieuw ziekenhuis, terwijl het hier misschien nog wel meer dan in Nederland een kunst is om dit soort projecten binnen het budget te houden.

Er is hier een volksverzekering (AZV) die op zuinige wijze wordt geleid door wijze artsen en apothekers. Net als in Nederland moeten mensen een verwijzing hebben van hun huisarts om een specialist te mogen bezoeken. Omdat iedereen geholpen wordt op de SEH en omdat het enige moeite kost om zo’n verwijzing van de huisarts te verkrijgen, gaat iedereen naar de Spoedeisende Hulp. Daarom is de wachttijd er soms zes uur en krijgt het personeel de volle laag van ontevreden patiënten. In Nederland was er iemand gaan uitzoeken hoeveel van die mensen dan eigenlijk eerst naar de huisarts hadden gekund, en dan was daar in werkgroepen projectmatig aan gewerkt, maar hier doet iedereen wat ie kan om de patiënten weg te werken. Het is een weeffout. De rem van de AZV geldt alleen voor een bezoek aan de polikliniek van een specialist.

Waag het niet om zonder verwijskaart op mijn polikliniek te komen. De ontvangst op mijn poli dient op Arubaanse wijze te worden ingeleid door het tonen van de juiste papieren. Dat levert de gekste situaties op. U moet weten dat een vervolgafspraak na een opname die later dan twee weken na ontslag plaatsvindt een nieuwe verwijzing van de huisarts vereist. Het is niet iedereen die van de afdeling Neurologie wordt ontslagen gegeven deze regel te begrijpen, zodat ik laatst mezelf aan het begin van mijn spreekuur wachtende vond op een patiënt met een status na contusio cerebri die zat te wachten in de wachtkamer totdat zijn huisarts de verwijzing had gefaxt. Ik heb aan de assistente voorgesteld een uitzondering te maken en mij deze patiënt met zijn moeder binnen te laten roepen om te horen hoe het met hem ging. Daar was geen sprake van. Ik laat weleens stiekem een patiënt binnen voor een ongedocumenteerd advies, maar in dit geval was mijnheer al in de administratieve molen van het staatsapparaat en kon ik niets voor hem doen. Ik heb onze gemeenschappelijke baas gebeld en de situatie uitgelegd. Helaas. Regels zijn regels. En ik word echt nooit boos. Goed hè?