Vaderlijke huisarts

Een bezorgde moeder belt aan het eind van de nacht met de dienstdoende huisarts. ‘Mijn zoon viel net flauw op het toilet, hij gilt het uit van de pijn in zijn buik.’ De vader van de jongen denkt dat het wel mee zal vallen. Hij klaagt wel eens vaker over buikpijn, gisteravond nog.

De huisarts vindt het flauwvallen niet pluis. Jongens op die leeftijd horen niet flauw te vallen. Moeders bellen niet zomaar aan het eind van een nacht. Reden genoeg om de jongen te beoordelen.
Omdat de huisarts toevallig al met de visiteauto in de buurt is, zegt hij toe direct te komen.

Bij aankomst een paar minuten later ziet hij een wat bleke jongen, die met een pijnlijk gezicht op de bank ligt. De vader probeert hem gerust te stellen. Er is nu een dokter die hem gaat nakijken. Zijn buik zal onderzoeken. Kijken wat er mis is. Kijken of hij misschien naar het ziekenhuis moet.

Bij het onderzoek zijn er duidelijke tekenen van een ontsteking in de buik. De koorts is weliswaar weg, maar er is voldoende reden om verder onderzoek te vragen in het ziekenhuis. De huisarts overlegt met de dienstdoende spoedeisendehulparts. Natuurlijk wil zij de jongen verder bekijken. Laat hem maar naar het ziekenhuis komen.

De moeder is hierdoor gerustgesteld. En de vader herziet zijn gedachte dat het wel mee zal vallen.

De bezorgde moeder in dit verhaal is mijn vrouw, de jongen onze zoon. Ik ben de vader, én de huisarts. Een voor ons unieke situatie: een van de twee dienstdoende huisartsen zijn op het moment dat een van je eigen kinderen medische zorg nodig heeft. Het zelf bieden daarvan leek vooral praktischer dan mijn collega van de post te laten uitrukken, of – dacht ik later – onze zoon op de post door hem te laten beoordelen.

Ik zeg altijd stellig dat ik niet dokter met mijn eigen kinderen. We zijn gewoon ingeschreven bij een collega-huisarts die als er iets is de zorg verleent die nodig is. Onze kinderen zien hun huisarts vrijwel nooit. Ze mankeren zelden iets. Of in elk geval niet iets waar wij als ouders van vinden dat er een dokter naar moet kijken. Om die ochtend wel actief te dokteren heb ik een knop moeten omzetten. En dat heb ik ook tegenover mijn zoon benadrukt. ‘Ik ga je nu onderzoeken als dokter, niet als jouw vader.’

Na dit voorval twijfel ik heel hard in hoeverre die eerdere beoordelingen thuis vaderlijk waren, of toch afwegingen van een huisarts. Elke ouder maakt zijn of haar inschatting op basis van veel verschillende aspecten, waaronder de eigen ervaringen. Ik vrees dat ik mijn kennis en ervaringen als huisarts daar eigenlijk nooit bij uitzet. Niet dokteren bij eigen kinderen bestaat waarschijnlijk niet.

Ik neem mij voor vaker de vraag te stellen die Gerrit, de visiteassistent mij stelde die ochtend: ‘Wat zou je bij een andere jongen nu doen?’ Of de vraag te stellen: ‘Wat zou mijn assistente doen bij het horen van deze klachten?’ Als het antwoord zou zijn dat een beoordeling nodig is, dan moet ik dat volgen. Ongeacht wat daaruit zou komen.

Ten slotte, als het plots serieus wordt, is het goed om te weten dat er een legertje aan fijne collega’s klaarstaat, zoals zij ook voor andere patiënten klaarstaan, waarbij ouders om hulp vragen.

Marco Blanker, huisarts

@Marco_blanker

PS
Deze casus is geschreven met toestemming van de zieke jongen en zijn beide ouders. Hij maakt het inmiddels heel goed.