Blogs & columns
Blog

U mag altijd bellen

Plaats een reactie

‘Je kunt ze een folder meegeven over het wekadvies en waar ze op moeten letten. Ze moeten hun zoon wel goed wakker maken want dat kan bij kinderen nog wel eens lastig zijn’.

Ik knikte en ging terug naar de ouders. En ik had geen idee. Vers uit het laboratorium in mijn eerste arts-assistentschap en nog geen kinderen. Tijdens de studie leerden we over mild neurotrauma, een koortsstuip en pseudokroep. Meestal onschuldige zaken waarmee ouders nogal eens naar huis werden gestuurd. Wat we niet leerden was wat het met ouders deed om hun kind van de trap te zien vallen en vervolgens de verantwoordelijkheid te hebben om elk uur te controleren of er niet een ernstige complicatie was opgetreden. Evenmin als de eerste koortsstuip waarna ouders met een rectiole Stesolid naar huis mochten en deze, als er nieuwe een stuip was die langer duurde dan 5 minuten, rectaal mochten geven. Ik heb kinderen met epilepsie gezien en 5 minuten kunnen dan aardig lang aanvoelen, en iets rectaal toedienen aan een stuipend kind is knap lastig. Gelukkig zijn protocollen veranderd maar nog steeds vraag ik me af of studenten leren wat het met de ouders, of de patiënt doet?

Afgelopen week mocht ik na een lange nacht op de spoedeisende hulp en een korte opname met onze een maand oude zoon naar huis, met een recept voor tien dagen Augmentin op zak. De urinekweek was positief dus de kuur moest afgemaakt worden. Nou is onze zoon wat men in de volksmond een ‘spugertje’ noemt en laat misselijkheid en braken nou een bijwerking zijn van Augmentin. Die combinatie is wat ongelukkig en het is dat ik niet handig ben met Excel anders had ik vast een schema gemaakt van tijden waarop ik de drie dagelijkse giften het beste kon geven. En ik vond het behoorlijk stressvol. Hoeveel had hij uitgespuugd, was het binnen het half uur na de gift, wanneer moest ik weer voeden? Gelukkig mocht ik altijd bellen als het niet ging, maar na drie keer verkeerd verbonden te zijn, kreeg ik te horen dat de andere opties intraveneus moesten. Ik rekende wel even verder. Dag tien is aangebroken en ik voel me door slaapgebrek nog net niet eufoor, maar ik ben behoorlijk opgelucht. En dan is dit nog iets redelijk onschuldigs.

Onlangs las ik op social media een discussie over of een arts een betere dokter wordt als deze ervaringsdeskundige is. Door een eerdere column werd ik indirect genoemd in die discussie. Met alleen empathie zou de arts – ik in dit geval – er niet mee komen en denkend dat je er met je empathie wel komt kon zelfs een valkuil zijn. Met alle keren dat ik aan de patiëntkant van de tafel zat, zag ik dingen en leerde ik dingen die ik niet in de collegebanken heb geleerd. En ook nu weer ben ik me zeer bewust geworden van de onwetendheid die ik als arts heb over voor mij voorheen bijna triviale dingen zoals een antibioticakuurtje afmaken (want als we het verkleinen klinkt het nog makkelijker toch?). En ook al had ik dat van een ouder gehoord tijdens de colleges, ik weet zeker dat het niet zo duidelijk binnenkomt als het zelf voelen. Hoe empathisch ik ook tracht te zijn.

Meer van Berber Kapitein
  • Berber Kapitein

    Berber Kapitein is kinderarts-intensivist en medisch bioloog en werkt bij het Amsterdam UMC.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.