Blogs & columns
Blog

Twijfelende twintigers, dolende dertigers en verdwaalde veertigers

1 reactie

Ik sta op een receptie van een jonge collega die is gepromoveerd. Een ongelooflijk spannende maar ook stralende dag, omdat een prestatie van formaat is geleverd. Een traject van hobbels, bobbels, vallen en weer opstaan is nu vreugdevol ten einde gekomen. Met champagne en feesttoeters. Ik mag haar na afloop feliciteren. Er staan nog vele ongeduldigen in de lange rij achter me, maar ik pak mijn momentje.

‘Wat een mijlpaal! En nu genieten lijkt me.’

‘Vandaag zeker, maar morgen weer in de doe-stand hoor, ik heb dienst deze week en volgende week is onze bruiloft.’

‘O, dan kun je gewoon doorfeesten en dan ruim op huwelijksreis lijkt me?’, lach ik.

‘Nou ja, we gaan wel een weekje weg, maar dan moeten we thuis zijn voor de verhuizing. We willen toch wat ruimer wonen met de kleine op komst.’ En ze wrijft over haar opbollende buik.

Oké. In een gesprekje van enkele minuten komen er zo vijf major life events voorbij. Een achtbaan van storm en drang, ontwikkeling en verandering. Maar hoe houdt dat oerbrein van ons dat allemaal bij? Niet gek toch als een van deze mensen in de komende jaren van een ‘druistige dertiger’ in een ‘dolende dertiger ’ verandert. De emoties en de ziel laten zich uiteindelijk niet makkelijk schikken in deze tombola, is mijn ervaring.

En dan ineens is het pad niet meer duidelijk. Is dit wat ik wilde, is dit nu waar ik van droomde? Waar zijn mijn idealen gebleven? Rennend door de dag, met de diensttelefoon in de linker- en de vieze luier in de rechterhand, opgedeeld in zorg voor je gezin en je patiënten, verstrengeld in ambities en behoeftes. Aan rust bijvoorbeeld. Geen tijd meer echt voor stilstaan, sociale contacten, hobby’s, uitjes. De tijd vliegt door je vingers. En als je niet oppast verword je van dolende dertiger tot verdwaalde veertiger, waar je ooit wellicht een twijfelloze twintiger was. En dan slaat die twijfel onherroepelijk toe. Of de man met de hamer.

Hoe kom ik weer in het gareel? Hoe word ik die verrassend frisse vijftiger en die zelfbewuste zeer senange zestiger? Vertel mij: hoe?

Dat proces verloopt, door de blutsen van het leven. Door te leren van de peergroep, van ouderen, van jongeren, van vrienden, van familie, maar ook van professionals.

‘Een psycholoog? Een coach? Je bent toch niet ziek? Gewoon doorharken’ was in de jaren negentig het devies bij mijn levensvragen. Het leven leerde mij nadien dat het soms te groot is om alleen op te lossen, dat als je je uitreikt naar professionals, dat je dan verder komt.

Sterker, ik zou iedere dokter een coach gunnen, zeker in het licht van de zeer matige persoonlijke ontwikkelingsmogelijkheden in ons vak, dat zich jaren lang toch vooral op kennis, kunde en kunstjes richt.

Opdat die dokters bestendig gezond, vrolijk en gelukkig blijven en behouden worden voor ons prachtige doktersvak!

Luister de aflevering van KopCast - Van geluk spreken met de oprichters van Arts in Balans

Meer van Casper van Koppenhagen
  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • J.M. Keppel Hesselink

    pijnarts, Bosch en Duin

    Casper, Uitstekende observaties. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik veel met jonge mensen tussen 18-50 in de natuur samen projecten mag opzetten. Duidelijker wordt dat vele 18-24 jarigen geen clue hebben van wat ze willen, waar ze warm voor... lopen. En dat 25-35 jarigen veelal zelf menen in een burnout te zitten. Enzovoorts. Een passie hebben leren kennen en volgen is zeldzaam. Men vraagt veelal: moet je werk dan je passie zijn. Maar als ik vraag wat is je passie dan, dan blijft het stil.
    Veel zeggend is ook dat ze niet weten hoe met dieren om te gaan. We hebben tamme kippen, elk met haar eigen persoonlijkheid, en sommige zeer aanhankelijk. Kippen kennen ze alleen van kipnuggets. Dat het voelende wezens zijn waarmee je een relatie kan opbouwen is geheel nieuw voor ze. Zo ook met de aarde, en de planten. Geen flauw benul in het algemeen van het subtiele netwerk in de natuur. Geen connectie.
    Velen zitten op een trein die niet te stoppen lijkt. Het lijkt wel of iedereen in een los-zand hoop aan het verdwijnen is. Op kleine schaal geef ik nu groepjes. Vrijwel altijd jonge academisch gevormde slimme mensen die tegen de klippen van d maatschappij op averij opdoen. Zelfs simpel de buikademhaling ontdekken geeft soms als stress, omdat je het fout zou kunnen doen. Het is duidelijk dat we niet goed bezig zijn met zijn allen.

    [Reactie gewijzigd door Keppel Hesselink, Jan op 01-09-2022 12:35]

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.