Blogs & columns
Blog

Twijfelen bij zwarte benen doe ik nooit

1 reactie

‘Dokter u moet nu komen!’ hoor ik de thuiszorg aan de andere kant van de lijn zeggen. ‘Het been van meneer X is helemaal zwart. Dat kan niet goed zijn.’

Ik ben al weken bezig met de behandeling van de veneus insufficiënte benen van deze patiënt. Vol vocht, eczeem en riekende wonden. Een ziekenhuis wil hij niet meer van binnen zien. Zijn huisje, alles behalve in een geciviliseerde omgeving, is hem heilig. Niemand krijgt hem daar weg. Maar het kost ook moeite om iemand bij hem te krijgen. Familie heeft hij niet meer. Bovendien zit de thuiszorg tot de nok toe met werk gevuld, waarbij deze route niet bepaald op de weg ligt. Twee keer per week ging ik kijken en opnieuw verbinden en zwachtelen. Weken aan een stuk. Er ontstond een bijzondere arts-patiëntrelatie. Hij was eenzaam en in contact vooral brommend. Als ik het maar niet in mijn hoofd haalde om hem van zijn eigen traktaties te helpen. Om vervolgens zelf mijn best te doen om beleefd de nonnenvotten, hanenkammen en berlinerbollen af te slaan. Google zal u verder helpen dat deze niet bepaald goed zijn voor een HbA1c. En hoewel (poeder)suiker in de tropen nog weleens als behandeling voor wonden wordt gebruikt, werkte dat in dit geval averechts. Verschilletje lokaal versus systemisch?

Hoe dan ook. Het was een bijzondere man. Ik had hem echter zien transformeren. Het was helemaal geen brompot. Hij was altijd zeer zorgzaam geweest voor zijn vrouw, totdat hij haar jaren geleden verloor aan kanker. Hetzelfde gold voor zijn zoon. Hij was zelf behoorlijk sportief geweest, maar kwam na een enkelbreuk en een gecompliceerd beloop zijn huis bijna niet meer uit. Zijn scootmobiel stond te verstoffen in de garage. Daar had hij geen puf voor. Tijdens mijn bezoeken liet hij wel graag fotoalbums zien. Die waren het bewijs van zijn sportiviteit en de daarbij behorende jurerende functies. Je zag de warmte en de pretoogjes als hij over het verleden sprak. Voor de tijdrovende werkzaamheden was het prettig toen de thuiszorg het van mij over kon nemen. Eens in de zoveel tijd wipte ik uiteraard nog wel binnen, maar het was geen wekelijkse, vaste prik meer. Dat voelde stiekem als een ‘gemis’.

Twijfelen bij zwarte benen doe ik nooit, maar nu al helemaal niet. Zonder vangnet en met een bezorgde thuiszorg moet er actie worden ondernomen. Bovendien moet een zwart been gewoon meteen gezien worden. De deur stond al open en ik haastte me naar binnen. Meneer X zat aan de keukentafel met een stukje Schwarzwalder-kirschvlaai. Wel gek. Klinisch lijkt er weinig aan de hand. Ik doe zijn trainingsbroek omhoog en zie inderdaad een zwart been. De binnenkant van zijn broek is eveneens zwart. Nattende wonden en fleecebroeken vormen graag samen een geheel, bleek al gauw na een veeg met mijn handschoen.

Ach. Ik voer misschien geen ingewikkelde pancreasstaartresecties of roux-‘en Y’-reconstructies uit, maar de uitdaging zit hem soms in de eenvoud. Meneer X en ik hebben er in ieder geval smakelijk om kunnen lachen. En dat kan ik in gedachten nog steeds. Want ook mensen zonder familie kunnen na een overlijden worden gemist.

 

NB  Niks ten nadele van de werkzaamheden van de thuiszorg. Alle lof en respect voor hen die iedere dag weer paraat staan voor hun cliënten.

Meer van Arianne Beckers-Bruls

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.